دومین جایزه‌ی نوبل فیزیک در سال ۱۹۰۲ به پیتر زیمان Pieter Zeeman و استادش هندریک لورنتز Hendrik Lorentz تعلق گرفت. پیتر زیمان با کشف اثر زیمان نشان داد که تحت تاثیر یک میدان مغناطیسی قوی، خطوط طیف اتمی خود به خطوط مختلفی تجزیه می‌شوند، پدیده‌ای که با تئوری الکترون لورنتز توجیه و تفسیر شد. هرچند تئوری الکترون لورنتز در توجیه بسیاری پدیده‌ها همچون نتایج آزمایش مایکلسون- مورلی چندان موفق نبود، اما تاثیر بسزایی در توجیه ساختار اتمی داشت. همچنین اثر زیمان هنوز نیز در محاسبه‌ی میدان مغناطیسی خورشید و دیگر ستاره‌ها به کار می‌رود. هنریک لورنتز همچنین با ارائه‌ی تبدیلات مهم لورنتز، نقش مهمی در شکل‌گیری نسبیت خاص اینشتین داشت.