در ۱۷ آپریل ۱۹۶۹، تعدادی از فیزیکدانان آمریکایی در واشنگتن دی سی، در برابر کمیته‌ی مشترک انرژی اتمی سنا، در مورد طرح چندین میلیون دلاری پیشنهادی ساخت یک شتاب‌دهنده‌ی ذرات در ایلینوی، شهادت دادند.
در آن زمان برخی از اعضای کنگره، نسبت به پرداخت هزینه‌ی هنگفت، برای ماشینی که به نظر نمی‌رسید مستقیما به سود منافع ملی ایالات متحده باشد، تردید داشتند. خواندن این بخش از شهادت رابرت آر ویلسون Robert R. Wilson، فیزیکدان آمریکایی و مدیر این پروژه، می‌تواند جالب باشد:
سناتور پاستور: آیا امیدی وجود دارد که این شتاب‌دهنده به نوعی امنیت کشور را در برگیرد؟
دکتر ویلسون: خیر قربان، من اینطور فکر نمی‌کنم.
سناتور پاستور: به هیچ‌وجه؟
دکتر ویلسون: به هیچ‌وجه.
سناتور پاستور: بنابراین از این جهت هیچ ارزشی ندارد؟
دکتر ویلسون: این فقط مربوط به احترامی است که ما نسبت به یکدگیر قائل هستیم، حیثیت مردمان، عشق ما به فرهنگ. به آن چیزها ربطی ندارد. این ارتباطی با ارتش ندارد، متاسفم.
سناتور پاستور: بابت آن متاسف نباشید.
دکتر ویلسون: من به طور صادقانه، نمی‌توانم بگویم که چنین کاربردی دارد.
سناتور پاستور: آیا چیزی در اینجا وجود دارد که ما را در موقعیت رقابت با روس‌ها قرار دهد؟
دکتر ویلسون: فقط با یک نگاه آینده نگر، یک فناوری در حال توسعه است. وگرنه به این‌ها ارتباط دارد: آیا ما نقاش خوب، مجسمه ساز خوب یا شاعر بزرگ هستیم؟ منظور من همه‌ی چیزهایی است که ما واقعا در کشور خود به آن‌ها احترام می‌گذاریم و بدان‌ها به کشور خود می‌بالیم و میهن‌پرست هستیم. از این نظر، این دانش جدید با افتخار کشور ارتباط دارد. اما هیچ ارتباط مستقیمی با دفاع از کشور ما ندارد. مگر اینکه کمک کند تا ارزش دفاع از آن ایجاد شود. سرانجام کنگره بودجه‌ی این طرح را تصویب کرد و رابرت آر ویلسون، رهبری طراحی و ساخت این تاسیسات را عهده دار شد.
تحت رهبری او، آزمایشگاه ملی شتاب‌دهنده که بعدا به Fermilab تغییر نام داد، در زمان پیش‌بینی شده، ساخته شد. این شتاب‌دهنده بزرگترین شتاب‌دهنده‌ی ذرات تا آن هنگام بود.