فضاپیمای وویجر یک، در 5 سپتامبر ۱۹۷۷ به منظور کاوش در منظومه‌ی شمسی و ورای آن، به فضا پرتاب شد.
سیزده سال بعد، این فضاپیما به لبه‌ی منظومه‌ی شمسی رسید. ناسا تصمیم داشت در این هنگام، به منظور حفظ انرژی فضاپیما برای ادامه‌ی سفر، دوربین‌های فضاپیما را برای همیشه خاموش کند. اما کارل سیگن، اخترشناس معروف اوکراینی-آمریکایی و مشاور ناسا، ایده ای داشت. ایده‌ی او این بود که دوربین فضاپیما را به سمت زمین برگردانند و از زمین و دیگر سیارات، یک عکس خانوادگی تهیه کنند. سیگن خود یک اخترشناس بود و به خوبی می‌دانست که از آن فاصله، زمین همچون یک نقطه‌ی کمرنگ دیده خواهد شد، اما به گفته‌ی خودش:
می‌خواستیم بشریت آسیب پذیری زمین را ببیند و بداند که خانه‌ی ما، تنها یک ذره‌ی کوچک و شکننده در اقیانوس کیهان است.
این تصویر در چهاردم فوریه‌ی 1990 گرفته شد و پس از آن، وویجر یک برای همیشه چشم‌های خود را بست و رهسپار بی‌نهایت شد شما را به دیدن این کلیپ بسیار زیبا درباره‌ی این تصویر، با صدای جاودانه‌ی کارل سیگن دعوت می‌کنم و ضمنا پیشنهاد می‌کنم از هدفون استفاده کنید تا بیشتر لذت ببرید.
-اباعباد
