ماکس فون لائو (تولد ۱۸۷۹ فافندورف، درگذشت ۱۹۶۰ برلین)، فیزیکدان آلمانی بود که از بابت کشف پراش اشعه‌ی ایکس در کریستال‌ها، نوبل فیزیک ۱۹۱۴ را از آن‌ خود کرد. این نقطه‌، شروع مطالعه‌ی ساختار کریستال‌ها و همینطور شروع تحقیق در زمینه‌ی فیزیک حالت جامد بود. پدیده‌ی الگوی پراش، زمانی که امواج از روزنه‌های کوچک و با فاصله‌ی کم در یک صفحه عبور می‌کنند، رخ می‌دهد. ‌کشف لائو نشان داد که پرتوهای ایکس در واقع از جنس امواج الکترومغناطیس هستند. لائو یکی از مدافعان نظریه‌ی نسبت اینشتین بود. او همچنین بر روی نظریه‌ی کوانتوم، اثر کامپتون و تجزیه‌ی اتم‌ها تحقیقاتی داشت. او‌ در سال ۱۹۱۹ به عنوان استاد فیزیک نظری دانشگاه برلین انتخاب شد، اما در ۱۹۴۳، به خاطر مخالفتش با نازیسم، به اجبار بازنشسته شد، اما‌با این وجود از تحقیقات علمی خود دست نکشید. لائو در سال ۱۹۵۱ به عنوان رئیس انستیتوی ماکس پلانک در شیمی‌فیزیک، انتخاب شد و تا پایان عمرش، در این سمت باقی ماند. با پایان جنگ جهانی دوم، نقش مهمی در سازمان‌دهی مجدد تحقیقات علمی در آلمان داشت.