من می‌ترسم. همه می‌ترسند. هرکسی یک‌ لحظه به این مساله فکر کند که زندگی ذاتا هیچ معنا و هدفی ندارد، می‌ترسد. هرکسی از فکر کردن به نابودی پس از مرگ گریزان است. حتی کسانی که به وجود دنیایی بعد از

این سرو چهار هزار و پانصد ساله‌ی ابرکوه، نماد خوبی‌ از همزیستی ما ایرانیان با طبیعت است. اینکه ما توانسته‌ایم بیش از چهار هزار سال از این درخت در وسط کویر مراقبت کنیم و در کنار آن زندگی کنیم، نشان

روح به معنای ماورایی آن، هیچگونه مبنای علمی ندارد. تاکنون نیز هیچ یافته‌ی علمی، وجود چنین موجودی را ثابت نکرده است. بسیاری وقتی گزاره‌‌های اینچنینی را می‌بینند، سریعا آمپر چسبانده و علم را متهم می‌کنند. اگر علم بعد از چند

شما همین الان از هرکسی بپرسید که مدار چرخش سیارات منظومه‌ی شمسی به دور خورشید، به چه شکلی‌ست، احتمالا از هر ده نفر، بیشتر از پنج نفر پاسخ خواهند داد که دایره‌ای‌ست. اما واقعیت این است که مدار سیارات منظومه‌ی

من بیشتر اوقات، برای رد کردن عقیده‌ی افراد، تلاشی نمی‌کنم. چرا که از فلسفه‌ی دی‌داد Daydaad آموخته‌ام که اگر فردی عقیده‌ای دارد و از رهگذر این عقیده، به معنا و آرامشی رسیده است، مادامی که این عقیده به خودش و

همین الان که شما در حال خواندن این پست هستید، هزاران دانشمند مشغول تحقیقات در زمینه‌های گوناگون هستند. هزاران فیزیکدان نظری در دفتر کار خودشان، روی کاغذ در حال نوشتن انواع و اقسام روابط ریاضی هستند تا به یک کشف