رادون Radon یک گاز رادیواکتیو است که بو، رنگ و طعم ندارد.
رادون از تجزیه‌ی طبیعی اورانیوم تولید می‌شود. رادون در آب نیز یافت می‌شود. رادون از خاک وارد هوا می‌شود و در هوا، تجزیه می‌شود و ذرات رادیواکتیو بیشتری تولید می‌کند. این ذرات رادیواکتیو از طریق تنفس، وارد مجاری تنفسی ما شده و روی سلول‌های پوشاننده‌ی راه‌های تنفسی، قرار می‌گیرند. این ذرات رادیواکتیو می‌توانند به DNA این سلول‌ها آسیب برسانند و موجب سرطان ریه شوند. در فضای آزاد، رادون موجود در هوا سریعا رقیق می‌شود و مشکل خاصی ایجاد نمی‌کند. اما غلظت رادون در فضاهای بسته و جاهایی که گردش هوا کافی نباشد، افزایش می‌یابد.
غلظت رادون همچنین در مکان‌هایی مانند معدن، غار و تاسیسات تصفیه‌ی آب، بسیار بالاست. همانطور که گفته شد، رادون یکی از عوامل اصلی سرطان ریه است. به طور میانگین، بین ۳ تا ۱۴ درصد از موارد سرطان ریه، ناشی از رادون است. همچنین ریسک ابتلا به سرطان ریه در اثر قرارگیری در معرض رادون، در افراد سیگاری، حدود ۲۵ برابر افراد غیرسیگاری است. بیشترین ریسک قرارگیری در معرض غلظت‌های بالای رادون برای اکثر افراد، مربوط به زمانی است که در خانه هستند. از آنجایی که رادون از خاک وارد هوا می‌شود، قسمت‌هایی مانند شکاف‌های بین طبقات، شکاف اطراف لوله‌ها و کابل‌ها، منافذ کوچک در دیوارها و مواردی از این دست، وارد ساختمان‌ها می‌شود.
سطح رادون معمولا در زیرزمین‌ها و طبقات پایین که در تماس با زمین است، بیشتر از طبقات فوقانی است. از آنجایی که غلظت رادون داخل ساختمان‌ها، تغییرات زیادی دارد، برای تعیین میزان رادون، بهتر است یک میانگین حداقل سه ماهه در نظر گرفته شود. یک معمار می‌تواند با در نظر گرفتن تدابیری همچون تهویه‌ی زیر کف، جلوگیری از ورود رادون از زیر زمین به ساختمان، آب بندی کف و دیوارها، سلامتی شما را تضمین کند.