به لحاظ طول مدت اقامت روی زمین، ما پستانداران در مقایسه با دایناسورها هیچی نیستیم. اجداد ما پستانداران مدرن از حدود ۶۶ میلیون سال قبل روی زمین زیسته‌اند. ما انسان‌ها که خیلی جدید هستیم و اولین انسان حدود ۲ میلیون سال قبل روی زمین می‌زیسته‌است. اما دایناسورها از ۲۵۲ تا ۶۶ میلیون سال قبل یعنی به مدت ۱۸۶ میلیون سال روی زمین می‌زیسته‌اند. یعنی دایناسورها سه برابر ما پستانداران و موجودات زنده‌ی این عصر، روی زمین زیسته‌اند. انسان خردمند که خیلی خیلی جدید و مربوط به ۳۰۰ هزار سال اخیر است. پس ما نمی‌توانیم خیلی ادعای آب و گل روی زمین داشته باشیم. چرا که طول مدت اقامت ما بر روی زمین، هنوز به یک درصد طول مدت اقامت دایناسورها هم نرسیده است. خیلی نباید بچه پررو باشیم و فکر کنیم که مالک زمین شده‌ایم، چرا که هنوز راه درازی داریم که رکورد دایناسورها را بزنیم و معلوم هم نیست بتوانیم. اگر کسی بخواهد ادعای آب و گل کند، این دایناسورها هستند که باید چنین ادعایی داشته باشند. اصلا معلوم نیست که اگر همان سیارکی که با زمین برخورد کرد و موجب انقراض دایناسورها شد، همین الان با زمین برخورد کند، ما انسان‌ها بتوانیم از آن جان سالم به در ببریم.
تصویر بالا، ابعاد سیارک چیکشولوب را در مقایسه با شهر نیویورک نشان می‌دهد. قطر این سیارک ده کیلومتر بود و ۶۶ میلیون سال قبل، پس از برخورد با خلیج مکزیک (مشخصا من طرفدار ترامپ نادان نیستم که بگویم خلیج آمریکا)، دهانه‌ای به قطر ۲۰۰ کیلومتر و عمق ۲۰ کیلومتر ایجاد کرد. ببینید قدرت این برخورد چقدر بالا بوده که قطر دهانه‌ی حاصل از آن کمی کمتر از فاصله‌ی بین تهران تا سمنان و به عمق بیست کیلومتر (دو و نیم برابر ارتفاع اورست) بوده است. دانشمندان انرژی این برخورد را معادل 100000000000000 تن یا صد تراتن تی ان تی تخمین می‌زنند. این میزان انرژی میلیاردها برابر انفجار اتمی هیروشیماست. انفجار اتمی هیروشیما تنها معادل 15000 تن قدرت داشت. یعنی این برخورد معادل یک جنگ هسته‌ای تمام عیار می‌تواند انرژی آزاد کند.
حالا سوال اینجاست که اگر چنین رویدادی دوباره اتفاق بیفتد، آیا انسان قادر است حداقل گلیم خودش را از آب بیرون بکشد یا نه؟ نوح بازی و نجات سایر موجودات زنده که پیشکش. شاید تعجب کنید اگر بدانید ما با همین تکنولوژی فعلی‌مان که تصور می‌کنیم خیلی پیشرفته است، برای دفاع از زمین در برابر چنین برخوردی دست و بالمان خیلی باز نیست. ما می‌توانیم نزدیک شدن این سیارک بزرگ را از مدتی قبل متوجه شویم، اما اکنون هنوز توان زیادی برای جلوگیری از این برخورد نداریم. در نتیجه‌ی این برخورد، ابرهای ضخیم دود و غبار اتمسفر زمین را فرا می‌گیرد و خیلی زود حیات گیاهی روی زمین نابود می‌شود. در نتیجه‌ی آن موجودات زنده‌ی ادامه‌ی زنجیره‌ی غذایی یکی یکی نابود می‌شوند و این زنجیره به ما می‌رسد.
دمای زمین به شدت کاهش می‌یابد و شرایط زندگی روی زمین بسیار دشوار خواهد شد. انسان‌ها برای زنده ماندن بایستی به اعماق زمین بروند و چند هزارسال در محیط‌های گرم و ایزوله‌ی عمق زمین به حیاتشان ادامه دهند. البته یک راه دیگر نیز وجود دارد و آن افزایش توانایی‌مان برای ایجاد انحراف در مسیر سیارک احتمالی‌ست تا از چنین برخوردی جلوگیری کنیم. یک راه این است که با جنگ افزارهای هسته‌ای آن سیارک کذایی را مورد هدف قرار دهیم. از همین بابت، چندسالی‌ست ناسا به کمک سایر سازمان‌های فضایی و مراکز علمی جهان، دفتر هماهنگی دفاع سیاره‌ای را ایجاد کرده تا جلوی چنین برخوردی را بگیرد.
– ابا اباد