حالا که دیگر‌ تابستان تمام شده و کسی نیازی به یخ ندارد و خب البته، یخچال‌ها حالا دیگر خودشان یخ و آب سرد هم می‌سازند و لازم نیست کسی ظرف آب در یخچال بگذارد که یخ بزند. اما یک‌ زمانی

یک روزی من و شما در یک کافه‌ای در نیشابور نشسته ایم و در کنار نوشیدن چای و قهوه‌مان، داریم راجع به مسائل علمی و فلسفی گفتگو می‌کنیم. جایی در میانه‌ی بحث ما حرف از سرعت بالا می‌شود. من می‌پرسم

شما وقتی وارد وب‌سایت “دی داد دات کام” می‌شوید، در همان بالای صفحه، یک جمله‌ با فونت درشت سریعا نگاه شما را می‌رباید. گویی این جمله سرآغاز فلسفه‌ی دی‌داد است‌ و البته چکیده‌ی تمام تلاش‌های فلاسفه و متفکرین‌ و اندیشمندان

انسان ثروتمندی بود. البته فقط از نظر مالی ثروتمند بود. تا جایی که من اطلاع دارم، ثروت فراوانش را نیز نه از راه تولید ارزش، بلکه از راه دلالی کسب کرده بود. یک بار شخصی که در حال جمع آوری

دیروز دیدم دوست عزیز جناب آقای امیرعلی امیزحمزه Amirali Amirhamzeh شعری بسیار زیبا که سروده‌ی خودشان است در لینکتین‌ منتشر‌ کرده‌اند که مطلع آن چنین است: “من شاعر نیستم پیشه‌ام داروسازی‌ست هنرم ساختن مرهم زخم و به هم دوختن ذات

هفته‌ی گذشته نوشتاری راجع به جایگزینی بشر به توسط الگوریتم‌های هوش مصنوعی منتشر نمودم که بسیار مورد توجه قرار گرفت. اما در لابلای کامنت‌ها تکرار یک موضوع، توجه من را به خودش جلب کرد و آن اینکه، بسیاری از مخاطبینم