در صورتی که ما در نسبیت خاص اتساع زمان و انقباض طول را مشاهده می‌کنیم، قاعدتا بایستی اثر آن را در سایر پارامترها و پدیده‌هایی که در فیزیک کلاسیک وجود دارد، نیز بیابیم. ما پیش از این با اثر داپلر

در کمتر از پنجاه سال گذشته، تنوع گونه‌های زیستی، به طرز هشداردهنده‌ای کاهش یافته است. کافیست به فهرست قرمز گونه‌های در معرض خطر یا فهرست سرخ آی‌یو‌سی‌ان (لینک در ادامه)، مراجعه‌ کنید. در حال حاضر، این لیست نشان می‌دهد که

در مستند زیبای چشمی که می‌شنود، به کارگردانی احمد فاروقی محصول سال ۱۳۴۶، هنگامی که از بهمن محصص، نقاش و مجسمه‌ساز بزرگ معاصر، سوال می‌شود که چه چیزی در کارهای او مطرح است، بهمن محصص چنین پاسخ می‌دهد: ” در

میون‌ها Muons ذرات بنیادی مشابه الکترون هستند که بار e- و جرمی بسیار بیشتر از الکترون‌ها دارند. این ذرات با تجزیه‌ی پیون‌های حاصل از برخورد پرتوهای کیهانی با مولکول‌های هوا ایجاد می‌شوند. طول عمر میون‌ها حدود ۲/۲ میکروثانیه (۰/۰۰۰۰۰۲۲ ثانیه)

در آگوست ۱۹۱۲، فیزیکدان اتریشی ویکتور هس، با کشف پرتوهای کیهانی Cosmic Rays، فصل جدیدی را بر روی اخترفیزیک و فیزیک ذرات گشود. تا پیش از اختراع اولین شتاب‌دهنده‌های ذرات پرانرژی در اوایل دهه‌ی ۵۰ میلادی، مطالعه‌ی پرتوهای کیهانی، مهم‌ترین

روز ۵ جولای ۲۰۲۲، شتاب دهنده‌ی بزرگ هادرونی Large Hadron Collider یا به اختصار LHC پس از قریب به چهار سال خاموشی، پرتوهایی از پروتون را برای اولین بار، به انرژی ۱۳/۶ ترا الکترون ولت TeV یا ۱۳۶۰۰ میلیارد الکترون