بدون تعارف باید بگویم که اکثر اساتید دانشگاه‌های ایران در هپروت سیر می‌کنند. نه از این بابت که کارشان را بلد هستند یا نه، بلکه از این بابت که ارتباطشان را با اجتماع مدت‌هاست که از دست داده اند. شما

امان از بچه‌ی ناخلف. این موضوع برای دنیای علم هم صدق می‌کند. مثالش همین ایرج حسابی فرزند محمود حسابی که چند سالی‌ست حسابی آبروی پدرش را با مهمل بافی برده است که او شاگرد اینشتین بوده و نظریه‌ی بی‌نهایت بودن

کوهنوردان حرفه‌ای، همواره در تلاشند تا مرزهای توانایی انسان را جابجا کنند. تا پیش از سال ۱۹۵۳، فتح قله‌ی اورست، یک امر دست نیافتنی به نظر می‌آمد تا اینکه سِر ادموند هیلاری به کمک تنزینگ نورگای، موفق شدند در این

امروز در اکثر یا شاید تمام دانشگاه‌های دنیا، دانشکده‌های فیزیک و فلسفه از یکدیگر جدا هستند. این دو رشته از یکدیگر کاملا مجزا بوده و هریک‌ ژورنال‌ها و کنفرانس‌های خودشان را دارند و ابزارها و روش‌هایی که در هرکدام به

به نظر شما، چه معیاری بهتر می‌تواند توسعه یافتگی مردم یک کشور را نشان دهد؟ آیا معیار توسعه یافتگی تنها اقتصاد است و کشوری که درآمد مردم در آن بیشتر است، توسعه یافتگی نیز در آن بیشتر است؟ آیا عامل

مدتی قبل، یاسمین مقبلی، فضانورد آمریکایی (از خانواده‌ای ایرانی الاصل) در صفحه‌ی اینستاگرامش تصاویری منتشر کرد که در آن‌ها، به همراه دیگر فضانوردان و با خوشحالی، در حال خوردن قرمه سبزی در ایستگاه بین المللی فضایی بودند و به این