سومین نوبل فیزیک یعنی نوبل فیزیک ۱۹۰۳، به خاطر کشف پدیده‌ی پرتوزایی و تحقیق بر روی این پدیده، به طور مشترک به هنری بکرل (یک دوم جایزه)، ماری کوری (یک چهارم جایزه) و پیر کوری (یک چهارم جایزه) تعلق گرفت. کشف پدیده‌ی پرتوزایی سرآغازی بود بر تحقیقات گسترده‌تر در این حوزه و در نهایت کشف هسته‌ی اتم توسط ارنست رادرفورد و آغاز فیزیک هسته‌ای. اما از بین این سه شخصیت علمی، شاید خواندن داستان زندگی پر فراز و نشیب ماری کوری یا ماریا سالومیا اسکودوسکا (نام بدو تولد)، این زن دانشمند فرانسوی لهستانی زاده، بسیار جالب توجه باشد. مرگ ناگهانی همسرش پیرکوری در سال ۱۹۰۶ و حملات شدید علیه نامزدی او برای عضویت در آکادمی علوم فرانسه در سال ۱۹۱۱، هیچ‌گاه مانع از آن نشد که دست از فعالیت‌های علمی خود بکشد. نقش پررنگ ماری کوری در پیشرفت فیزیک، نه تنها ناشی از کار بر روی پدیده‌ی پرتوزایی (که بابت آن دو جایزه‌ی نوبل را دریافت کرد)، بلکه به خاطر تاثیر عمیقی‌ست که او بر نسل‌های بعدی فیزیکدانان و شیمیدانان هسته‌ای داشته است. ماری کوری سرانجام در سال ۱۹۳۴ به علت کم‌خونی آپلاستیک ناشی از قرارگیری مداوم در معرض مواد پرتوزا، چشم از جهان فروبست.