یکی از اثرات گرمایش زمین، در مناطقی مشاهده می‌شود که برف در زمستان در این مناطق جمع شده و در بهار به تدریج ذوب می‌شود.
در چنین مناطقی، بارش‌های زمستانی بر میزان آب‌های جاری در بهار اثر می‌گذارد.
اما افزایش دما سبب می‌شود که بارش‌های زمستانی به جای برف، بیشتر به صورت باران اتفاق بیافتد و ذخایر برفی زودتر و با سرعت بیشتری ذوب شود. اگر مخازن موجود همچون سدها ظرفیت کافی برای به دام انداختن این حجم زیاد از آب‌های جاری در مقطعی کوتاه را نداشته باشد، این آب‌ها سریعا از دسترس خارج می‌شوند. برآورد شده است که حدود یک ششم از جمعیت جهان در مناطقی زندگی می‌کنند که منبع اصلی آب، برف یا یخچال‌های طبیعی بوده و هنگامی که ذخیره‌ی آبی برای تابستان محدود باشد، این مشکل یعنی ذوب زودهنگام برف‌ها، بسیار جدی‌تر می‌شود.
مناطق زیادی از ایران نیز از این منظر در خطر هستند.
طی چند دهه‌ی گذشته، ذخایر برفی مناطق کوهستانی کاهش محسوسی داشته است. در صورتی که روند کنونی افزایش دما ادامه یابد، در سال ۲۰۵۰ جریان‌های آبی ناشی از ذوب شدن برف‌ها حدود یک ماه زودتر به ماکزیمم خود رسیده و اگر ظرفیت کافی برای جمع‌آوری این آب‌های سطحی وجود نداشته باشد، این آب‌ها از دسترس خارج خواهند شد و مردم این مناطق، در پایات تابستان و پاییز، از نظر تامین آب به مشکل برخواهند خورد.
این موضوع نشان می‌دهد که تنها کاهش بارش‌ها ذخایر آبی را به خطر نمی‌اندازد، بلکه افزایش دما به تنهایی می‌تواند وضعیت ذخایر آبی را بغرنج کند. حتی اگر میزان بارش‌ها تغییر نکند.