هر ذره‌ی زیراتمی، یک پادذره دارد که در خواصی همچون جرم و طول عمر، دقیقا مشابه ذره بوده و در علامت بار الکتریکی، با ذره متفاوت است.
پادذره‌ی الکترون، پوزیترون است که در سال ۱۹۳۰، در پی واکنش‌های ناشی از برخورد پرتوهای کیهانی، کشف شد. بار یک الکترون منفی e و بار یک پوزیترون e+ می‌باشد. جرم یک پوزیترون نیز دقیقا برابر با جرم یک الکترون است. همچنین پادذره‌ی پروتون در سال ۱۹۵۶ کشف شد که جرمی دقیقا برابر با پروتون و باری برابر و مخالف پروتون را داراست. اتم هیدروژن از یک پروتون و یک الکترون ساخته شده است. به کمک یک پادپروتون و یک پادالکترون، می‌توان یک پادهیدروژن یا آنتی هیدروژن پایدار ساخت که خواصی دقیقا مشابه هیدروژن دارد. پادذره‌ی یک ذره، خود نیز پایدار است.
اما زمانی که یک ذره و پادذره‌اش به یکدیگر برسند، طی یک واکنش به اسم واکنش نابودی (annihilation reaction)، هردوی ذره و پادذره ناپدید شده و به دو یا چند فوتون نور تبدیل خواهند شد. ما تمامی چیزهایی که از ذرات ساخته شده اند، ماده یا matter نامیده و تمامی چیزهایی که از پادذرات ساخته شده باشند را، پادماده یا antimatter می‌نامیم. جهان در محدوده‌ی اطراف ما از ماده ساخته شده است، اما ممکن است کهکشان‌هایی وجود داشته باشد که از پادماده ساخته شده باشند. اما ما نمی‌توانیم با روش‌های نجومی معمول، این موضوع را تشخیص دهیم. چرا که پادفوتون با فوتون یکسان است یا به عبارتی نور با پادنور تفاوتی ندارد.
تنها راهی که فعلا در دست داریم این است که مقداری ماده برداریم و به آن کهکشان‌ها ببریم. در صورت وقوع واکنش نابودی، مشخص می‌شود که آن کهکشان از پادماده ساخته شده است. اما نزدیک‌ترین کهکشان به ما، ۲۵ هزار سال نوری فاصله دارد. بدین معنی که اگر با سرعت نور به سمت این کهکشان برویم، ۲۵هزار سال به طول می‌انجامد. اما حتی فرضا به این کهکشان برسیم و این کهکشان از پادماده ساخته شده باشد، دیدار ما چندان خوشایند نخواهد بود.