اگرچه احتمال مرگ ناشی از برق گرفتی در تماس با آن‌ها بسیار کم است، اما بعضا اتفاق افتاده است که شوک الکتریکی حاصل از تماس با آن‌ها، باعث اختلال موقت در سیستم تنفسی یا قلبی فرد شده و فرد در آب‌های کم عمق، غرق شده است. مارماهی برقی قادر است در یک لحظه، یک شوک الکتریکی ۸۰۰ ولتی با جریان یک آمپر ایجاد کنند. این در حالی‌ست که یک لامپ چهل واتی، برای روشن شدن به ولتاژی در حدود ۱۲۰ ولت نیاز دارد. حتی در سال ۲۰۱۹، آکواریوم تنسی در شهر چاتانوگا ایالات متحده (ویدئو)، از شوک‌های بیوالکتریکی مارماهی برقی این آکواریوم که میگل واتسون نام داشت، برای روشن کردن چراغ‌های درخت کریسمس کنار آکواریوم استفاده کرد.
مارماهی‌های برقی البته برخلاف اسمشان، گونه‌ای از مارماهی نیستند و طبقه بندی علمی آن‌ها، بیشتر به گربه ماهی ها نزدیک است. این گونه از ماهی‌ها که در آب‌های شیرین زندگی می‌کنند، از تخلیه‌ی الکتریکی شدیدی که ایجاد می‌کنند، برای بیهوش کردن طعمه‌ها (معمولا ماهی‌های کوچک) و همچنین برای دور کردن شکارچیان از خود استفاده می‌نمایند. بدن این ماهی‌ها دارای اندام‌های تخصصی با حدود ۶۰۰۰ سلول تخصصی به نام الکتروسیت است که مانند باتری‌هایی کوچک انرژی الکتریکی را ذخیره می‌کند. در هنگام حمله به یک طعمه یا احساس خطر، انرژی الکتریکی ذخیره شده در این سلول‌ها، به صورت همزمان تخلیه می‌شود و شوک الکتریکی را ایجاد می‌کند.
جالب است بدانید که مارماهی الکتریکی قادر است از آب به بیرون پریده و تخلیه‌ی الکتریکی را بیرون از آب نیز انجام دهد. این ماهی که ساکن آب‌های شیرین در آمریکای جنوبی است، از ماهی‌ها، دوزیستان، پرندگان و حتی پستانداران کوچک تغذیه می‌کند. اگر به برکه‌های جنگل‌های آمازون سفر کنید، احتمالا به راحتی آن‌ها را خواهید دید، چرا که برای تنفس، نیاز دارند تا مرتبا به سطح آب بیایند. این ماهی‌ها همچنین بینایی ضعیفی دارند، اما برای تشخیص اطراف خود، باز هم از جریان الکتریکی ضعیفی (کمتر از ده ولت) همانند رادار، برای مشاهده‌ی اطراف خود و همچنین برای ارتباط با دیگر مارماهی‌ها استفاده می‌کنند.
بررسی این موجود از نظر تکاملی آنقدر جالب است که چارلز داروین نیز در تحقیقات خود بدان پرداخته بود.