قدیمی‌ترین فسیل یافت شده در زمین، مربوط به ۳/۵ میلیارد سال قبل است. برآوردها نشان می‌دهد که احتمالا حیات بر روی زمین، قبل از آن و حدودا در ۳/۸ میلیارد سال قبل شروع شده است. اما عمر زمین، چیزی حدود ۴/۵ میلیارد سال است. یعنی تنها ظرف حدود ۷۰۰ میلیون سال بعد از تولد زمین، حیات بر روی آن متولد شده است. اما این موضوع، یک سوال جدی را در ذهن دانشمندان ایجاد می‌کند که خواهیم دید. ما دقیقا نمی‌دانیم که حیات بر روی زمین اولین بار چگونه ایجاد شده است. نظریه‌ی تکامل طبیعی داروین، تنها به ما می‌گوید که چطور می‌توان از یک شکل حیات ساده مانند یک تک سلولی که برای بقای خود، درون آب به دنبال خوردن یک سری مولکول است، ظرف ۳/۸ میلیارد سال، به انسانی رسید که اکنون دارد این مطلب را می‌نویسد و دیگرانی نیز آن را می‌خوانند. البته این خود یک پاسخ بزرگ است که ما بفهمیم اجداد ما، تک سلولی‌ها بوده‌اند و ما گویی همان تک سلولی‌ها هستیم که پیچیده‌تر و پیچیده‌تر شده ایم.
البته ما هنوز نمی‌دانیم حیات اولین بار چطور شروع شده است. با این حال، ما می‌دانیم برای آغاز حیات، مولکول‌های کربن دار، آب به صورت مایع و همچنین منبع انرژی نیاز است. اگر حیات روی زمین در ۳/۸ میلیارد سال قبل ایجاد شده است، می‌بایست تمامی مواد مورد نیاز پیدایش حیات، پیش از آن ایجاد شده باشد. مشکل همین‌جاست که ۷۰۰ میلیون سال، برای ایجاد مولکول‌های آلی کربن دار در مقادیر بسیار زیاد، زمان بسیار کوتاهی‌ست. این شبیه این است که شما دوست آشپزی را به خانه‌تان می‌برید و از او می‌خواهید قرمه سبزی بپزد. اما یخچال شما خالی‌ست و نزدیک‌ترین بقالی و قصابی نیز با پای پیاده یک ساعت با شما فاصله دارد. شما بعد از سه ساعت و ده دقیقه به خانه باز می‌گردید. به طریقی مطمئنید که پختن قرمه سبزی سه ساعت زمان برده است.
پس چطور دوست شما خرید کردن که یکی دو ساعت زمان می‌برد را در ده دقیقه انجام داده است؟ یک احتمال این است که پیک موتوری مواد را برایش آورده باشد. شاید مولکول‌های آلی و آب را نیز پیک موتوری برای زمین آورده است و زمین توانسته ظرف تنها ۷۰۰ میلیون سال، حیات را بسازد.
اما کدام پیک موتوری؟ ممکن است پیک موتوری زمین، دنباله دارها و سیارک‌ها بوده باشند که طی برخورد با زمین، مقادیر زیاد مولکول‌های آلی و آب را به زمین آورده اند. جالب است که این سیارک‌ها و دنباله‌دارها، بر روی مسیر تکامل نیز تاثیرگذار بوده اند. مثلا اگر برخورد آن ها با زمین در ۶۵ میلیون سال قبل، موجب انقراض دایناسورها نمیشد، پستانداران هیچگاه توان رقابت با آن‌ها را نداشتند و شاید هیچگاه انسانی نیز فرصت موجود شدن را نمی‌یافت.
– اَبا اِباد