من همواره علاقه دارم به این موضوع فکر کنم که اولین کاربران یک تکنولوژی جدید، چه گرو‌ه‌هایی هستند و اولین کاربری عمده‌ی هر تکنولوژی در چه زمینه‌ای‌ست. شاید بتوان گفت که کاربرد عمده‌ی تکنولوژی‌های جدید در بخش‌های نظامی‌ست و خیلی از تکنولوژی‌های نظامی با فاصله‌ی چندین سال یا حتی چندین دهه به کاربردهای تجاری و غیرنظامی می‌رسد. مثلا امروز من و شما خیلی راحت با گوگل مپ و با استفاده از ماهواره‌های جی پی اس، محل دقیق خودمان را پیدا می‌کنیم و دیگر نیازی نیست برای پیدا کردن یک آدرس، کل یک شهر را بگردیم.
اما این تکنولوژی ناوبری اولین بار سال ۱۹۷۳ میلادی (۵۱ خورشیدی) توسط وزارت دفاع ایالات متحده و مشخصا برای کاربردهای نظامی توسعه یافته است. این تکنولوژی بعدا در دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی مجوز کاربرد غیرنظامی دریافت کرده و تازه چند دهه بعد در دسترس ما قرار گرفته است. من اولین بار سال ۹۰ بود که دیدم یک راننده در حال استفاده از آن است. خب احتمالا فناوری‌های جدیدتری نیز همین الان در مراکز نظامی در حال توسعه است که ما اسمش را چند سال بعد خواهیم شنید و از آن استفاده خواهیم کرد. البته همیشه هم اینطور نیست. بعضی از فناوری‌ها نیز از همان ابتدا در موارد غیرنظامی استفاده می‌شده است.
مثلا تکنولوژی عکس‌برداری به کمک پرتوی ایکس، اولین بار توسط فیزیک‌دانان توسعه یافته و اولین کاربردهای آن نیز در زمینه‌ی پزشکی بوده است. اما بعدا دیگران آمده اند و از آن برای یافتن ترک‌های درون قطعات فلزی استفاده کرده اند. یا مثلا اولین کاربردهای مواد رادیواکتیو برای مطالعات فیزیک هسته‌ای و بعدا برای کاربردهای پزشکی بوده است. یا تکنولوژی‌های لیزر سال‌هاست که توسعه یافته و کاربردهای مختلفی پیدا کرده است. الان خیلی از عمل‌های جراحی مثلا عمل‌های چشم به کمک لیزر صورت می‌گیرد. اما لیزرها هنوز هم در زمینه‌ی نظامی کاربرد خیلی گسترده‌ای پیدا نکرده است. از طرف دیگر، هر تکنولوژی در کنار کاربردهای خطرناک احتمالی، جنبه‌های صلح آمیز و مفید زیادی دارد و نمی‌توان به خاطر آن کاربردهای احتمالی خطرناک، بیخودی جلوی پیشرفت تکنولوژی را گرفت.
اما یکی از چیزهایی که چند روز است اسباب خنده‌ی من را فراهم کرده است، این عینک‌های واقعیت مجازی یا VR است. من هنوز افراد زیادی را ندیده‌ام که از این عینک‌ها استفاده کنند. شاید این تکنولوژی هنوز در حد ابزاری برای بازی کودکان و نوجوانان رشد کرده است. اما ندیده‌ام که کسی این عینک‌ها را روی صورتش داشته باشد و در خیابان راه برود. اما بعید هم نیست چند سال بعد این اتفاق بیفتد و مردم به جای اینکه گوشی دستشان بگیرند، با این عینک‌ها همه کار بکنند. کاربردهای خیلی متنوعی می‌توان برای این عینک‌ها متصور شد. مثلا شاید در آینده همه‌ی کلاس‌های آموزشی از طریق این عینک‌ها برگزار شود یا مثلا مشاورین املاک، امکان پیش‌فروش را به کمک این عینک‌ها به مشتریانش بندازند و هزاران کاربرد دیگر. اما یکی از کاربردهای جالب آن که چند روز به آن می‌خندم، استفاده از این عینک‌ها برای افزایش شیردهی گاوهاست. مثل اینکه کشاورزی روسی در نزدیکی مسکو، این عینک‌ها را روی سر گاوهایش گذاشته تا گاوها نفهمند که در محیط سرد و خشن روسیه زندگی می‌کنند. مثل اینکه واقعا هم نتیجه گرفته و میزان شیردهی گاوهایش افزایش یافته است. پس یکی از اولین کاربران جدی عینک‌های VR، گاوهای روسیه بوده اند.
– اَبا اِباد