چند روز قبل سه مقام نظامی پیشین ایالات متحده در جلسه‌ی استماع مجلس نمایندگان آمریکا حضور پیدا کردند و در مورد وجود موجودات فضایی و بشقاب پرنده‌ها یا به اصطلاح UFOها شهادت دادند. در این جلسه این افراد ادعا کردند که دولت ایالات متحده مدت‌هاست که از وجود این موجودات فضایی اطلاع داشته و آن را از مردم پنهان کرده است. این جلسه مجددا بحث‌های داغی را پیرامون موجودات فضایی ایجاد کرده است. من قصد دارم در اینجا این مساله را کمی با اعداد و ارقام بررسی کنم.
نزدیک‌ترین سیاره به زمین که امکان شکل‌گیری حیات در آن وجود دارد یا به عبارت دیگر، در ناحیه‌ی حیات پذیر (habitable zone) یک ستاره قرار دارد، سیاره‌ی پروکسیما قنطورس ب است. این سیاره در اطراف ستاره‌ای از نوع کوتوله‌ی سرخ با نام پروکسیما قنطورس یا proxima centauri در حال گردش است. اما این ستاره با فاصله‌ی ۴/۲ سال نوری از ما، نزدیک‌ترین ستاره به ما محسوب می‌شود. به عبارت دیگر، اگر ما با سرعت نور به سمت این ستاره و سیاره‌ای که حول آن در حال گردش است حرکت کنیم، ۴/۲ سال طول می‌کشد تا به آنجا برسیم. پس با احتساب سرعت نور ۳۰۰،۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه، فاصله‌ی این ستاره از ما حدود ۴۰ هزار میلیارد کیلومتر است (فاصله‌ی زمین تا خورشید ۱۵۰ میلیون کیلومتر است).
فرض کنید ما امروز تصمیم بگیریم به سمت این ستاره حرکت کنیم تا ببینیم که آیا حیاتی در آنجا شکل گرفته است یا خیر؟
اکنون که ۳/۵ میلیارد سال از زمان اولین شکل‌گیری حیات روی زمین می‌گذرد و ما انسان‌ها بعد از این مدت زمان و از خلال تکامل طبیعی، از یک تک‌سلولی به این جاندار هوشمند تبدیل شده‌ایم، سریع‌ترین سرعتی که بدان دست یافته‌ایم، ۵۳۵ هزار کیلومتر بر ساعت (مربوط به فضاپیمای پارکر) می‌باشد. حال اگر با این سرعت همین امروز به سمت این ستاره حرکت کنیم، حدود ۸۵۰۰ سال طول می‌کشد تا به آنجا برسیم و اگر در آنجا نشانه‌ای از حیات پیشرفته‌ی مد نظرمان را پیدا نکنیم، مجددا باید همین زمان را بگذاریم تا به ستاره‌ی بعدی برویم. این مقدار زمان به معنای گذشت چندین و چند نسل از ماست. احتمالا زمانی که نوادگان ما به آن حیات پیشرفته برسند، اصلا به خاطر نیاورند چرا به آنجا رفته‌اند و آنجا چه می‌کنند؟
– ابا اباد
تصویر : یک شیء پرنده‌ی ناشناس در ویدئویی متعلق به ارتش ایالات متحده