مدتی قبل پستی منتشر کرده بودم راجع به این موضوع که چرا احتمال اینکه موجودات فضایی، به این زودی‌ها ما را بیابند، بسیار پایین است؟
مشاهده کردم که بحث‌های زیادی حول این موضوع صورت گرفت و افراد زیادی به این نوشته‌ی من، اشکال وارد کرده بودند که این احتمال وجود دارد که این موجودات، از نظر علم و تکنولوژی از ما بسیار بسیار جلوتر باشند. مثلا ممکن است آن‌ها آنقدر پیشرفته باشند که با سرعت نور یا حتی به وسیله‌ی ماشین انتزاعی وارپ، با سرعتی بیشتر از سرعت نور حرکت کنند و بدین شکل، به راحتی می‌توانند، مکان‌های زیادی را به جستجوی ما بپردازند. اجازه دهید پا را از این فراتر بگذاریم و تصور کنیم که موجودات فضایی آنقدر از نظر علمی و تکنولوژیکی پیشرفت کرده اند و به چنان سرعت‌هایی دست یافته اند که هر ستاره و سیارات اطراف آن را، در عرض یک ثانیه بررسی می‌کنند. تنها تعداد ستارگان کهکشان راه شیری، بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد تخمین زده می‌شود. با فرض اینکه هر ستاره در عرض یک ثانیه بررسی شود، بررسی تمام گوشه و کنار کهکشان راه شیری، حدود ۳۰۰۰ سال زمان می‌برد.
البته باید این را در نظر بگیریم که در هر سال، به طور میانگین بین ۶ تا ۷ ستاره‌ی جدید نیز در کهکشان راه شیری زاده می‌شود که آن‌ها نیز بایستی برای یافتن حیات، بررسی شوند. تمامی این اعداد تنها مربوط به کهکشان راه شیری است. اما برآوردها نشان می‌دهد که در جهان قابل مشاهده‌ی ما، حدود ۲۰۰ میلیارد کهکشان دیگر نیز وجود دارد. جستجوی ستارگان این کهکشان‌ها، طبق همان فرمول یک ثانیه، حدود ۶۰۰ هزار میلیارد سال زمان می‌برد. این رقم ۴۰ هزار برابر عمر کیهان (۱۴ میلیارد سال) است. تنها در صورتیکه جستجوی هر ستاره در زمان ۲۳ میکروثانیه صورت بگیرد،عمر کیهان برای جستجوی کامل آن کافی خواهد بود. اما موضوع بعدی اینکه آن‌ها از طریق امواج الکترومغناطیس ما را می‌یابند، سوال مطرح می‌شود که
چرا ما تا به حال امواج ساطع شده توسط آن‌ها یا نسل‌های بسیار گذشته‌ی آن‌ها را دریافت نکرده‌ایم؟
از طرف دیگر، همانطور که موانع زیادی بر سر تکامل و پیشرفت ما وجود داشته است، آیا تکامل آن‌ها بدون هیچ مانعی صورت گرفته است؟
و در نهایت اینکه، چنین تمدنی که تا این حد پیشرفت کرده که هر ستاره را در حد چند میکروثانیه، بررسی می‌کند، اصلا چه نیازی به آمدن و دیدن ما دارد؟
پی‌نوشت ۱: این پست ناظر بر این نیست که موجودات فضایی وجود دارند یا ندارند، بلکه راجع به این است که چرا با توجه به ابعاد و عظمت کیهان، احتمال اینکه آن‌ها ما را بیابند، بسیار پایین است.
پی‌نوشت ۲: برای درک میکروثانیه، باید بدانیم که سرعت انتقال پیام‌های عصبی در دستگاه عصبی ما، در حد چند میکروثانیه است.
پی‌نوشت ۳: اتفاق آمدن موجودات فرازمینی، آنقدر بزرگ است که خبر آن به سرعت در جهان منتشر خواهد شد. اگر یک نفر با چشم غیرمسلح یک بشقاب پرنده را دیده، هزاران تلسکوپ روی زمین می‌بایست بسیار پیش از او، چنین صحنه‌ای را ثبت می‌کردند.
پی‌نوشت ۴: باب تخیل باز است و انسان می‌تواند هرچیزی را تخیل کند، اما تخیل دیگر علم نیست.