در سال ۱۹۱۲، فیزیکدان دانمارکی، نیلز بور به مدت چندین ماه در آزمایشگاه رادرفور به مطالعه‌ی آزمایشات رادرفورد پرداخت و متقاعد شد که مدل اتمی رادرفورد تا حد زیادی معتبر است.
اما همانطور که گفته شد، مدل اتمی رادرفورد در توجیه خطوط طیف اتمی عناصر مختلف موفق نبود. اما کنفرانس سلوی که یک سال قبل در سال ۱۹۱۱ برگزار شده بود، جرقه‌ای در ذهن نیلز بور ایجاد کرد تا مدل اتمی رادرفورد را اصلاح کند. در این کنفرانس، فیزیکدان آلمانی ماکس پلانک، سخنرانی خود را با این جمله پایان برد که اتم‌ها و الکترون‌ها از قواعد نظریه‌ی کوانتوم پیروی می‌کنند.
پیش از آن، ماکس پلانک و اینشتین نشان داده بودند که انرژی بارهای الکتریکی در حال نوسان، به صورت گسسته تغییر می‌کند نه پیوسته. این بارهای الکتریکی با ساطع کردن کوانتوم‌های نور (بسته‌های انرژی) به سطوح با انرژی پایین‌تر پرش می‌کنند. با توجه به این موضوع، بور پیشنهاد داد که الکترون نیز نمی‌تواند انرژی خود را به صورت پیوسته از دست دهد. بلکه بایستی انرژی خود را به شکل پرش‌های کوانتومی یا quantum jumps از دست می‌دهد.
تصویر اولین کنفرانس سلوی در سال ۱۹۱۱ که موضوع آن تشعشع و کوانتا بود.
این کنفرانس با دعوت انستیتو بین المللی فیزیک و شیمی سلوی برگزار شد و تا به امروز ادامه دارد و از معتبرترین کنفرانس‌ها در فیزیک و شیمی به حساب می‌آید. انستیتو سلوی توسط ارنست سلوی، شیمیدان و نیکوکار بلژیکی تاسیس شد. در این تصویر فیزیکدانان بزرگی همچون لورنتز، ماری کوری، ماکس پلانک، دو بروی، اینشتین و رادرفورد دیده می‌شوند.