روش دیگری که برای پرتودهی استفاده می‌شود، براکی تراپی یا Brachytherapy یا به اختصار BT نام دارد.
این روش اولین بار توسط فیزیکدان فرانسوی پیر کوری Pierre Curie در سال ۱۹۰۱ (مدت کوتاهی پس از کشف خاصیت پرتوزایی توسط هنری بکرل Henry Becquerel) پیشنهاد شد. پیرکوری پیشنهاد کرد که می‌توان یک منبع رادیواکتیو را وارد تومور کرد. از آن زمان تاکنون روش‌های گوناگونی برای ایجاد چنین منبع رادیواکتیوی توسعه یافته است. در براکی تراپی، منبع پرتو مستقیما درون تومور یا بافت حامل تومور قرار داده می‌شود (به اصطلاح کاشت یا implant می‌شود).
منابع رادیواکتیو کپسوله شده توسط سوزن یا کاتتر Catheter، وارد تومور می‌شوند. علت کپسوله کردن مواد رادیواکتیو در این روش، جلوگیری از نشت و فرار مواد رادیواکتیو به بافت‌های سالم است. به علاوه، این کپسول‌ها می‌تواند به گونه‌ای طراحی شود که با پرتودهی خارجی، باز شود. همچنین می‌توان این منابع رادیواکتیو را پس از پایان درمان، از بدن بیمار خارج کرد.
یک نوع از این کپسول‌ها، کپسول‌های از جنس تیتانیوم حاوی یک نوع رادیوایزوتوپ ید (ید ۱۲۵) است که ابعادی کوچکتر از دانه‌های برنج دارد.
استفاده از براکی تراپی از آن جهت حائز اهمیت است که در این روش می‌توان بدون آسیب به بافت‌های سالم اطراف تومور، دوز بالایی از پرتو را به تومور یا بافت حامل تومور رساند. چرا که شدت پرتودهی با افزایش فاصله از این منابع پرتوزا، به سرعت کاهش یافته و تنها دوز بسیار پایینی از پرتو به بافت‌های سالم اطراف تومور می‌رسد. البته این روش مشکلات خاص خود را داراست. به عنوان مثال کپسول‌های کاشت شده در بدن بیمار می‌تواند شریک جنسی بیمار را در معرض پرتو قرار دهد یا اینکه با گذشت زمان، کپسول‌ها درون بدن جابجا شده و وارد بافت‌های سالم شوند.
با توجه به چنین مشکلاتی، میزان استفاده از این روش درمانی در حال کاهش است.
تصویر: یک نمونه کپسول مخصوص براکی تراپی که معمولا برای درمان سرطان پروستات از آن‌ها استفاده می‌شود.
تزریق کپسول‌های رادیواکتیو به منظور درمان سرطان پروستات
تصویر جابجایی یکی از seedهای رادیواکتیو، سه سال پس از ایمپلنت در بدن بیمار. این موضوع یکی از مشکلات روش براکی تراپی قلمداد می‌شود