به دنبال خود می‌گردم در لابلای تصاویر در زیر برگ‌های زرد پاییز در چند قطعه موسیقی من خودم را گم کرده ام من روزها و ماه‌ها و سال‌هاست که نشانی از خود ندیده ام تنها گاهی لمس باران گاهی نوازش خورشید و گاهی نسیمی خیالی دور و نزدیک و خاطراتی مبهم روح را قلقلک می‌دهد …
نمی‌دانم چگونه گذشت روزها و ماه‌ها و سال‌ها روزی در گوشه‌ای کنجی پایم لغزید و زمان در دستانم سر خورد حالا من اینجایم دیگر نه شور و شوق کودکی نه نور و سرور نوجوانی حالا روزها از پی شب ها و شب ها از پی روزها می‌آیند و می‌روند آسمان دل گاه ابری گاه آفتابی …
این سکوت شکننده آن ترس‌ها که حالا واقعی شده گیاهی که پیش از جوانه مرد امروز پرندگان نیامدند خورشید گرمایش را باز پس گرفت هیچ نمی‌دانست واقعیت به فکرش نشست یا که فکرش واقعی شد حالا دیگر خواب نه راه گریز بود نه یک سر پناه حالا درد در گلو مانده بود حالا این درختان …
کاش شعری بودم بر لب‌هایت نه چون رباعی کوتاه نه چون مثنوی بلند کاش غزلی بودم عاشقانه که روز و شب از دهانت جاری می‌شدم کاش مرا چون دوبیتی می‌سرودی صمیمانه چون باباطاهر قصیده نمی‌خواهم چه عاشق را با مدح بزرگان چه کار مرا چون ترجیع بند بسرا و در هر بیت مرا تکرار کن …
ما که ندیدیم تنها شنیدیم که آنجا هوا خوب شده چشمان ما بسته بود و روشنایی خورشید را ندید اما گرمایش گرمای خورشید آنگاه که بی چشمداشت می‌تابید و جانمان را قلقلک می‌داد ما که ندیدیم پیش از ما رفته بود اویی که منتظرش بودیم گوش‌هایمان کر بود و صدای قدم‌هایش را نشنید اما نسیم …
زندگی گولمان زد خندیدیم گریستیم بیدار شدیم پیر شدیم صورتکی بودیم بر بوم نقاشی نقاش روزگار روزی ما را کشید و دگر روز ما را خواهد برد و باز بومی جدید و باز داستانی جدید تا به کی دوام یابد بازی این انسان‌ها تا به کی دوام یابد این داستان‌ها عجب متناقض است این نقاش …
آبادی آبادی آبادی خشکی خشکی خشکی پاییز این قلب رسید دانه‌های اشک بهار قلب است یا که پاییزش، ناله‌ها مرهم است آن را یا که زخم آتشی ناگهان جنگلی را به خاکستر خانه‌ای را به ویرانه قلبی را به سنگی بدل می‌کند این زمین همان زمین این درخت همان درخت این هوا همان هواست و …
سروده ای تقدیم به استاد دی‌داد، به مناسبت زادروزشان: درختی تنها بیابانی خشک بیکران آسمان گاه گاهی تکه ابری سایه می‌افکند برای رهروان شب‌ها به مهمانی می‌آیند ستارگان در کویر ستارگان بی‌شمار ماه یکی رهرو اما هیچ اینجا تنها باد است که گاهی زوزه می‌کشد واندک سخنی می‌گوید از همین روست که خوش ندارند مردمان …
پاییز من بی تو رنگی ندارد تا زمستان بی‌رنگ را چگونه از سر گذرانم شنیده ام قصد رفتن کرده ای مگر مرغان مهاجر سفر آغازیده اند که تو اینچنین به تکاپو خاسته ای مردمان گویند اینجا دانه هست آزادی هست عشق هست پس این هجرت از برای چیست آیا چنین این است که عشق آدمی …
سپیدان قاصدکان راهروان زمان سرگردان در میان باد و طوفان پیغام‌ها می‌برند این کوچک شاعران رویت سپید اندیشه‌ات سپید کلامت سپید و تو چه زیباتر از پاییز افکار کهنه‌ات را اکنون ریخته‌ای بر زمین آن افکار آن رویاها آن خیالات اگرچه سبز بود لکن بهار چیز دیگری‌ست بهار از پس پاییز و زمستان از پس …