نمایش تمام شد اکنون نوبت توست ای تماشاچی دستت را بده تا نمایشی نشانت دهم که خود در آن بازیگری بی هیچ صورتکی بی هیچ نقابی بی هیچ تکلفی تو اینک به این تماشاخانه دعوت شده‌ای تماشاخانه‌ی خیال تماشاخانه‌ی ذهن تماشاخانه‌ی روان تو خود نمایشی تو خود بازیگری تو خود تماشاخانه‌ای تو خود آفریدگاری بیا …
آفتاب کم جان پاییزی گل‌های قالی خانه‌ی مادر بزرگ نسیمی خنک خرمالوها لرزان بر درخت پرندگان در جستجوی لانه بیدمجنون‌ها رقصان در انتظار مرگ کاج‌ها بی‌‌تفاوت و سرد کودکان اما پرهیاهو دوان دوان از پی زندگی مادر بزرگ حالا قاب عکسی‌ست بر دیوار حالا دیگر از جنس ابدیت است آنجا بر طاقچه نشسته این جهان …
رنج مرگ لحظه‌ای‌ست رنج زندگی عمری طوفان زندگی در این بیکران سهمناک نوزاد را هم به وحشت می‌اندازد و ما همچون مومی در مشت‌های سنگین زندگی پیچ و تاب می‌خوریم گاهی زندگی برای لحظه‌ای از این بازی دست می‌کشد و ما سرخوش از این آرامی لبخند می‌زنیم زندگی خشمگین می‌شود گویی زندگی جایی در تاریخ …
تو را نیافتم پس در خیالم تو را ساختم تو را بافتم تو را یافتم در خیالم آنجا که زمانی نیست آنجا که مکانی نیست آنجا که بهای آزادی تنها یک لبخند است آنجا که عدالت نیاز به اینهمه تعریف ندارد آنجا که بودن تو برای آنجا کافی‌ست نمی‌دانم کی به اینجا آمده‌ای نمی‌دانم کی …
غول تاریکی پرنده‌ی روشنایی را بلعید نقطه‌ای روشن در او پدیدار گشت نقطه‌ها زیاد شدند غول تاریکی روشن شد روشنی برای تاریکی بیماری‌ست کودکی پرسید غول تاریکی تاریک بود یا روشن؟ هیچکس نمی‌دانست جز همان غول تاریکی تاریکی‌اش اکنون کجا پنهان شده بود؟ شاید به دنبال نوری بود تا جایی باز پرنده‌ای را پروانه‌ای را …
سکوت که می‌کنی دنیا گویی رنگ می‌بازد و آنگاه که باز سخن می‌گویی حرف‌هایت چون قطرات باران سیاهی و سفیدی را با هم از جهان می‌شوید و نفس‌های تو نسیم وار غبار سنگین غم را از دل می‌زداید سکوت تو چون دریاست آنگاه که سکوت می‌کنی غواصی می‌شوی که در صید مروارید به اعماق دریا …
اکنون از آن سال‌ها سال‌هاست دور شده ام آنقدر دور که دیگر امیدی به بازگشتشان ندارم گاهی هنوز در این خاطرات پرسه می‌زنم خاطراتی دور همچون چراغ‌هایی پراکنده که در پهنه‌ی بیابان در شبی تاریک سوسو می‌زند صدای اصطکاک چرخ‌ها صدای سوت قطار مهمانداری که بنا به ضرورت مسافرین را برای نماز بیدار می‌کند و …
اینجا دوستی بود از جنس سکوت سر به مهر چون گنج آزاد چون هبوط اینجا دوستی بود از جنس اقیانوس از جنس ماهی‌ها مواج چون رود اینجا دوستی بود دوستی چون شعر افروخته چون آتش نافذ به تار و پود اینجا دوستی بود از جنس تازیانه‌ی باد از جنس زیبایی سرسخت چون پولاد اینجا دوستی …
مرگ در پیش و زندگانی در پس و من سرگردان میان این دو اگر بایستم زندگی می‌ایستد و اگر به راه افتم مرگ مرا در آغوش می‌کشد و من در این دریای طوفانی در جستجوی کدامین ساحل اینچنین می‌رانم قایق نحیفم را چه در چنته دارم از عقل و تجربه از بیم و امید از …
دیگر چایش را تلخ می‌نوشید نور خورشید چشمانش را می‌آزرد از آمدن باد به خود می‌پیچید گفتگو با آدمیان چون آتش روحش را می‌سوزاند دوستانش را در لابلای آلبوم‌ها از یاد برده بود نه از آمدن روز شوقی داشت نه از رفتنش آرامش دیگر آینه در نزد او بی‌اعتبار شده بود دیگر آسمانش ستاره‌ای نداشت …