با وقوع جنگ داخلی در کشور سوریه، از سال ۲۰۱۱ تا به امروز حدود ۷ میلیون سوری مجبور به ترک این کشور شده اند.
چیزی در حدود همین رقم در داخل خود سوریه مجبور به مهاجرت شده اند. اگرچه علل گوناگون سیاسی و اجتماعی برای وقوع جنگ داخلی در سوریه ذکر شده است، اما یکی از مهم‌ترین این علت‌ها خشکسالی شدیدی بود که بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱ باعث نابودی بخش عظیمی از کشاورزی کشور سوریه شد. این خشکسالی منجر به افزایش قیمت مواد خوراکی و همچنین سیل مهاجرت کشاورزها از روستاها به شهرها و افزایش فشار به زیرساخت‌های این کشور گردید.
عبارت پناهجوی اقلیمی یا Climate Refugee یا Environmental Migrants اولین بار در سال ۱۹۷۶ توسط تحلیلگر زیست محیطی، لستر براون، پیشنهاد شد.
سازمان بین المللی مهاجرت، پناهجوی اقلیمی را به این شکل تعریف می‌کند:
گروهی از مردم، که به علت اثرات سوء تغییرات زیست محیطی ناگهانی یا تدریجی بر شرایط زندگیشان، به طور موقت یا دائمی، مجبور به ترک سکونتگاه خود شده و در داخل کشور یا به خارج از کشور خود جابجا شوند.
پیش‌بینی می‌شود که تا سال ۲۰۵۰، تعداد پناهجویان اقلیمی به حدود ۲۰۰ میلیون نفر برسد. این رقم حدود ۳۰ برابر تعداد پناهجویان سوری است که در ده سال گذشته، از سوریه مهاجرت کرده‌اند. پیش‌بینی می‌شود که این مهاجرت بیشتر در بنگلادش، آفریقای مرکزی، آمریکلای لاتین و بخش‌های زیادی از آسیای جنوبی صورت گیرد.
طبق برآورد کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، تا سال ۲۰۲۱، تعداد پناهجویان اقلیمی به ۲۱ میلیون نفر رسیده است. چیزی حدود یک چهارم جمعیت ایران.