اخیرا استفاده از تاکسی‌های بدون راننده در چین و آمریکا، خیلی سر و صدا کرده است. البته من به شخصه دوست ندارم با این تاکسی‌ها سفر کنم. نه اینکه به آن‌ها اعتماد نداشته باشم. اتفاقا به نظر خطای الگوریتم‌های این خودروها، از خطای راننده‌ی انسان بسیار پایین‌تر است و ایمنی این خودروها از این نظر باید بسیار بالاتر باشد. در حالیکه تحقیقات نشان می‌دهد، حدود ۹۰ درصد تصادف‌ها ناشی از خطای انسانی‌ست، استفاده از این خودروهای خودران، پتانسیل بالایی در از بین بردن این خطاها دارد. اما خب من دوست دارم با راننده صحبت کنم و نمی‌توانم مثل چوب، آنجا خشک بنشینم و تا مقصد، لام تا کام حرف نزنم. حتی اگر راننده نمی‌خواهد رانندگی کند، دوست دارم آنجا نشسته باشد و ما با هم صحبت کنیم. برای من هم‌صحبتی با راننده‌ها ارزشش از کولر و رانندگی ایمن و سر وقت بودنش، مهم‌تر است. اتفاقا اکثر این راننده‌ها از بابت سر و کله زدن با آدم‌های مختلف، اطلاعات و نظرات جالب و گوناگونی دارند و آدم می‌تواند کلی چیز جدید از آن‌ها بیاموزد.
اما به هر حال، تکنولوژی و جهان، بدون توجه به این نوع نیازهای ما، در حال پیشرفت است. چند سال دیگر، شما آدم ها را می‌بینید که مثل برج زهر مار داخل این قوطی‌ها نشسته‌اند و بدون یک کلمه حرف زدن، دارند اینور و آنور می‌روند یا شاید هم اگر مسیر طولانی باشد، مسافران مثل مرده ها سرشان افتاده عقب و با دهان باز خوابشان برده است. اما شاید خودروسازان بعدا چاره‌ای برای این موضوع پیدا کنند و همان هوش مصنوعی که خودرو را کنترل می‌کند، با ما حرف هم بزند. اما هیچوقت نمی‌تواند جای خوش صحبتی راننده تاکسی‌ها را بگیرد. خلاصه که راننده تاکسی ها آدم های خیلی عجیب و ارزشمندی هستند و نقش مهمی در تبادل و بازنشر اندیشه‌ها در اجتماع دارند.
ویدئو : وقتی راننده می‌تواند با خیال راحت بخوابد
اما حالا برویم سر اصل مطلب، اینکه وسایل نقلیه‌ی خودران، پدیده‌ی خیلی جدیدی نیست. مثلا در صنعت هوانوردی، سیستم خلبان خودکار خیلی زود اختراع شد. اولین سیستم خلبان خودکار، در سال ۱۹۱۲ ساخته شد. این درحالی‌ست که اولین هواپیما توسط برادران رایت، در سال ۱۹۰۳ اختراع شده بود. علت اختراع چنین چیزی آن هم به این سرعت و ظرف ۹ سال، این بود که خلبان نیاز داشت در طول پرواز، حواسش به پارامترهای مختلفی باشد. وقتی که پرواز طولانی‌‌تر می‌شد، او براحتی می‌توانست یک اشتباه مهلک و کشنده داشته باشد.
در این سیستم اولیه‌ی خلبان خودکار، یک ژیروسکوپ جهت اندازه گیری و حفظ جهت پرواز و یک ارتفاع سنج، از طریق یک سیستم هیدرولیکی، کنترل پرواز را بر عهده می‌گرفت. به این شکل، هواپیما بدون نیاز به توجه مداوم خلبان، می‌توانست در یک ارتفاع ثابت و در مسیر پروازی مشخص، به پرواز خود ادامه دهد. این مساله بار زیادی از روی دوش خلبان‌ها برداشت و نیازی نبود خلبان برای چند ساعت، به طور لحظه به لحظه، پارامترهای پروازی را بررسی کند. استفاده از خودروهای بدون راننده نیز احتمالا به طور مشابهی، حوادث رانندگی را کاهش خواهد داد.
مثلا در پژوهشی که توسط پژوهشگران دانشگاه فلوریدای مرکزی طی شش سال صورت گرفت و نتایج آن چند ماه قبل در مجله‌ی نیچر کامیونیکیشنز به چاپ رسید، مشخص شده که استفاده از خودروهای بدون راننده توانسته احتمال وقوع تصادفات را بسته به نوع تصادف، بین ۲۰ تا ۵۰ درصد کاهش دهد. خب این رقم با تکنولوژی فعلی رقم بسیار خوبی‌ست و مطمئنا با پیشرفت تکنولوژی، این درصد بزرگتر می‌شود.
لینک این مقاله جهت مطالعه‌‌ی علاقه مندان
– اَبا اِباد