چندی قبل سرویس تغییرات آب و هوایی کوپرنیک اتحادیه اروپا (C3S)، سال ۲۰۲۳ را، گرم‌ترین سال کره‌ی زمین در ۱۲۵ هزار سال گذشته اعلام کرد.
اکنون دیگر کسی نمی‌تواند گرمایش کره‌ی زمین را انکار کند، چرا که همه‌ی انسان‌ها این تغییرات را طی چند سال متوالی، مستقیما احساس می‌کنند. اکنون دیگر نیازی نیست که یک فرد مسن از خاطرات جوانی خود و برف‌های سنگینی که می‌آمده بگوید، چرا که یک جوان بیست ساله نیز، شدت تغییرات آب و هوایی را طی تنها چند سال، به خوبی درک می‌کند. مهم‌ترین علتی که تاکنون برای گرمایش کره‌ی زمین یافت شده، گازهای گلخانه‌ای است.
گازهای گلخانه‌ای زمین را به یک گلخانه‌ی بزرگ تبدیل کرده است که از خروج انرژی ناشی از تابش خورشید از اتمسفر، جلوگیری می‌کند و زمین رفته رفته تبدیل به یک گلخانه‌ی خیلی گرم می‌شود.
حدود یک چهارم گازهای گلخانه‌ای، ناشی از تولید و انتقال مواد غذایی است و به همین خاطر، رژیم غذایی ما و نوع غذاهایی که انتخاب می‌کنیم، نقش زیادی در میزان کربن دی اکسیدی که تولید می‌کنیم دارد. بخش زیادی از رد پای کربن مواد غذایی، مربوط به حمل و نقل آن است. به تصویر زیر دقت کنید، این تصویر، حمل و نقل مورد نیاز برای تولید ماست با طعم توت فرنگی در شهر اشتوتگارت آلمان را نشان می‌دهد.
از توت فرنگی که از لهستان به آخن می‌رود و پس از فرآوری به اشتوتگارت برده می‌شود گرفته تا آلومینیومی که از کلن به وایدن می‌رود و پس از تبدیل شدن به فویل آلمینیومی، به اشتوتگارت منتقل می‌شود، تنها بخشی از حمل و نقل مورد نیاز برای تولید تنها یک محصول در یک کشور است. حال تصور کنید برای کشور وسیعی مثل ایران که حدود ۴ و نیم برابر آلمان مساحت دارد، این جابجایی‌ها تا چه میزان کربن دی اکسید تولید می‌کند. این موضوع محدود به مواد غذایی نیست و انواع محصولات را شامل می‌شود. اما یک راه حل خوب برای کاهش کربن دی اکسید، استفاده از محصولات مربوط به همان منطقه‌ی خودتان است.
مثلا اگر شخصی که در خراسان زندگی می‌کند، محصولاتی را استفاده کند که در خراسان یا همان حوالی تولید شده باشد، بدین شکل به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک کرده است.
پی‌نوشت: موضوع این پست، برگرفته از ارائه‌ی دوست عزیز آقای صادق منعم راد در یکی از سمپوزیوم‌های هامبورگ است.
-اَبا اِباد