یکی از هموطنان اخیرا روش جدیدی برای انجام تست pcr ابداع کرده است.
این روش به این صورت است که فرد سالم به بیمارستان رفته و وانمود می‌کند که مریض احوال است و ادعا می‌کند به تازگی یکی از نزدیکانش به کرونا مبتلا شده است. بدین شکل بیمارستان به صورت رایگان از شخص تست pcr به عمل می‌آورد. نکته‌ی مهم در این روش جدید این است که نبایستی شخص در تظاهر به بیماری زیاده روی کند، چرا که در این صورت بدون تست، به قرنطینه فرستاده می‌شود.
شاید این نمونه‌‌ای از مواردی است که باعث شده که ما ایرانیان تصور کنیم که در هوش و ذکاوت، سرآمد ملل جهان هستیم.
به تصویر با دقت نگاه کنید.
این نقشه تعداد برندگان جوایز نوبل را براساس کشور نشان می‌دهد. سهم ایرانیان از جوایز نوبل تنها یک جایزه آن هم جایزه‌ی صلح نوبل بوده است. از بین ایرانیان، مریم میرزاخانی نیز مدال فیلدز را از آن خود کرده است که بعضا آن را معادل نوبل در نظر می‌گیرند. البته معیارهای جوایز فیلدز با جوایز نوبل متفاوت است. مثلا مدال فیلدز تنها به ریاضیدانان با سن کمتر از ۴۰ سال اهدا می‌شود. یعنی بخش بزرگی از ریاضیدانان به این شکل نمی‌توانند این مدال را دریافت کنند.
در هر صورت حتی اگر مدال فیلدز را هم‌ارز نوبل بدانیم، سهم ما از جوایز نوبل و علم مدرن تقریبا هیچ بوده است.
برای من مشخص نیست که این تفکر که انسان ایرانی در هوش و علم سرآمد مردم دنیاست، از کجا سرچشمه می‌گیرد. گویی ما ایرانیان همواره ید طولایی در بزرگنمایی دستاوردهای خود داشته‌ایم. من همواره تعمدا در پست‌های خود اسم دانشمندانی که در پیشرفت علم نوین نقش بسزایی داشته اند را به همراه ملیت آن‌ها ذکر می‌کنم تا بر ما روشن شود که چه کسانی و از کدام مناطق دنیا در پیشرفت علم نقش داشته‌اند. بله ما نیز در گذشته‌ی دور دانشمندان تاثیرگذاری همچون خیام، زکریای رازی، خوارزمی و خواجه نصیر طوسی داشته‌ایم.
اما حال قرن‌هاست که چیزی برای عرضه به جهان علم و دانش نداشته‌ایم.