برخلاف کلیشه‌های رایج که سعی دارد توانمندی زنان را در امور علمی و تخصصی زیر سوال ببرد، تاکنون زنان نقش فعال و تاثیرگذاری در امور علمی داشته اند.
یکی از این بخش‌ها سفرهای فضایی‌ست.
در ایستگاه بین‌المللی فضایی، مردان و زنان در کنار یکدیگر، به عنوان اعضای تیم‌های فنی و تخصصی، فعالیت می‌کنند. همچنین هیچ تفاوتی بین آموزش‌هایی که فضانوردان زن و فضانوردان مرد دریافت می‌کنند، وجود ندارد. از طرف دیگر، در مورد مسئولیت‌هایی که فضانوردان دارند، هیچ تفاوتی بین زن‌ها و مردها وجود ندارد. این امری کاملا عادی است که فضانوردان زن، چندین مرتبه به فضا پرواز کنند. از زمان پرتاب فضاپیمای وستوک ۶ به فضا که اولین فضانورد زن دنیا، والنتینا وی ترشکووا از شوروی را در خود داشت، تاکنون بیش از هفتاد و دو زن به فضا پرواز کرده اند. این زنان تاکنون به عنوان خدمه‌ی ایستگاه بین المللی فضایی در اکسپدیشن‌های طولانی مدت، در پروازهای مونتاژ ایستگاه بین المللی فضایی و همچنین در ماموریت‌های کوتاه مدت فضایی، فعالیت داشته اند.
همچنین بسیاری دیگر از این زنان، در تحقیقات و مدیریت عملیات فضایی از روی زمین، نقش داشته اند. سوزان هلمز فضانورد ناسا به طور مشترک با جیمز اس واس، رکورد طولانی‌ترین راهپیمایی فضایی به مدت ۸ ساعت و ۵۶ دقیقه را در اختیار دارد. پگی ویتسون ( اولین فرمانده‌ی زن ایستگاه بین المللی فضایی )، بیش از یک سال از عمر خود را در ایستگاه بین المللی فضایی گذارنده است. آیلین ام کولینز، دیگر فضانورد زن ناسا، در سال ۱۹۹۵ به عنوان اولین خلبان زن یک شاتل فضایی (STS-63)، در سال ۱۹۹۷ به عنوان اولین خلبان زن که عملیات اتصال یک شاتل به ایستگاه فضایی را بر عهده داشت (اتصال شاتل STS-84 به ایستگاه فضایی میر) و مجددا در سال ۱۹۹۹ به عنوان اولین زن فرمانده‌ی شاتل فضایی (STS-93) رکورد زنی کرده است.