این پست، پانصدمین پست من در مدت فعالیتم در شبکه‌های اجتماعی است. این پست‌ها طی این مدت دو ساله، در مجموع بالغ بر دو میلیون impression، دریافت کرده است. البته مهم‌تر از این اعداد، تاثیری‌ست که پست‌های من در فکر و نگاه مخاطب گذاشته که برایم ارزشی دو صد چندان دارد. پست‌های من شاید مخاطبان میلیونی نداشته باشد، اما مخاطبان بسیار خاص و ویژه‌ای دارد و من از این بابت، به خود افتخار می‌کنم. بسیار خوشحالم و قدردان همراهی همه‌ی شما دوستان عزیز و گرامی‌ام هستم و دستان پرمهر و محبتتان را به گرمی می‌فشارم. همچنین از دوستان و عزیزانی که من را در این مسیر یاری کردند، صمیمانه سپاسگزارم و مطمئنا لطفشان هرگز از صفحه‌ی خاطرم پاک نخواهد شد.
اما دوست دارم این پست که برای من ارزش ویژه ای دارد را به دی‌داد تقدیم کنم، نه از این جهت که استاد فلسفه‌ی من است و مطالب و معانی زیادی از او آموخته ام و نه از این جهت که به من کمک کرد تا کار دل خود را بیابم و در این راه همواره من را باور داشت و پشتیبان من بود، بلکه به عنوان یک دوست، این پست را به دی‌داد تقدیم می‌کنم. دوستی که از هم صحبتی با او، بسیار آموختم. اینجا قصد دارم نکاتی را بگویم که جزئی از طرح درس دوره‌های فلسفه‌ی کاربردی دی‌داد نبود، اما درس‌هایی بود که من از برخورد دی‌داد با مسائل مختلف آموختم.
۱ – هیچوقت ندیدم که کسی را کامل تایید یا رد کند. اگر از چیزی تعریف می‌کند، در کنارش اشکالاتش را نیز گوشزد می‌کند و اگر از کسی انتقاد می‌کند، در کنارش خوبی‌هایش را نیز یادآوری می‌کند.
۲ – اگر بحث و مناقشه‌ای پیش بیاید، مساله را از دیدگاه دو طرف می‌بیند و به صورت درصدی بیان می‌کند که مثلا بیست درصد حق با توست و هشتاد درصد حق با دیگری‌ست.
۳- در گوشزد کردن اشتباهات، خود را نیز در اشتباه سهیم نشان می‌دهد تا در مقابل احساس پشیمانی ناشی از اشتباه، خود را تنها نیابی.
۴ – بدی‌ها و اشتباهات افراد را به پاس خوبی‌ها و خدماتشان، می‌بخشد. حتی در بخشیدن مهارت و راه و روش خود را دارد.
۵ – نظرش تحمیلی نیست و آن را انشاء نمی‌کند. بارها شده با نظراتش مخالف بوده ام و بعد از بیان علت مخالفتم، نظرم را پذیرفته است. حتی من را از بابت بیان مخالفتم تشویق کرده است تا در موارد دیگر نیز، به صورت باز نظرم را ابراز کنم.
۶ – اگر یک تعریف و یک انتقاد دارد، ابتدا تعریف می‌کند، بعد انتقاد.
۷ – پیش از اینکه استاد باشد، یک دوست است.