من نمیدانم شما دوستان خوبم اکنون کجای این کرهی خاکی هستید. اما اجازه دهید فرض کنیم در یک روز گرم تابستانی به ساحلی رفته اید تا تنی به آب بزنید و از گرمای هوا فرار کنید. در همین حین که در ساحل هستید، ناگهان تعداد زیادی از این اسباببازیهای آبی مثل اردکهای زردرنگ مخصوص حمام کودکان را در آب میبینید. مثلا بیست سی تا از آنها. اولین فکری که به ذهنتان خطور میکند چیست؟ شاید اول فکر کنید کسی عمدا آنها را آن اطراف رها کرده است. بعد نگران میشوید که نکند تعدادی کودک در آب غرق شده باشند و اسباب بازیهایشان هم در آب افتاده باشد. شاید هم کسی در حال ضبط دوربین مخفیست و میخواهد واکنش شما را ببیند. ممکن است تحت تاثیر این آدمهای تئوری توطئه قرار گرفته باشید و سریعا به قضیه مشکوک شوید که یک کاسهای زیر نیم کاسه است.
شاید هم قضیه خیلی سادهتر از این حرفها باشد و یک جعبهی حاوی این اسباب بازیها از یک قایق در آن نزدیکی به آب افتاده باشد و بعد صاحب قایق بیخیال جمع کردنشان شده و آب این اسباب بازیها را به ساحل آورده است. راستش را بخواهید چنین اتفاقی در سال ۱۹۹۲ میلادی افتاد. یک کشتی باری از هنگ هنگ به سمت بندر تاکوما در ایالات متحده عازم بود. در روز دهم ژانویهی ۱۹۹۲، این کشتی در قسمتهای شمالی اقیانوس آرام به طوفان خورد و ۱۲ کانتینر آن به درون اقیانوس افتاد. یکی از این کانتینرها حاوی ۲۸۸۰۰ عدد اسباب بازی مخصوص حمام کودکان بود. اسباببازیها شامل سگهای آبی قرمز، قورباغههای سبز، لاک پشتهای آبی و اردکهای زرد رنگ میشد. کمی بعد در اثر برخورد کانتینر با دیگر کانتینرها، درب آن باز شد و ۲۸۸۰۰ اسباببازی پلاستیکی شناور به درون اقیانوس رها شدند. اما این اسباببازیهای آزاد و رها که آب به داخلشان نفود نمیکرد، هرکدام راهی یک سفر هیجان انگیز شدند. چرا که جریانهای آبی اقیانوسی، هریک از این اسباببازیهای بانمک و فثقلی را به سمتی از جهان برد.
ده ماه بعد از این اتفاق، گند قضیه در آمد و یک موج سوار در ۱۶ نوامبر ۱۹۹۲ در سواحل آلاسکا، تعدادی از این اسباببازیها را پیدا کرد. آنها حدود ۳۲۰۰ کیلومتر را طی کرده بودند تا به آنجا برسند. از این لحظه به بعد، هرچند وقت یک بار در ساحلی دیگر در نقاط دیگر دنیا، مابقی اسباببازیها پیدا میشد.
دو دانشمند اقیانوسشناس به نامهای کورتیس ابسمایر و جیمز اینگراهام که روی جریانهای اقیانوسی کار میکردند، سریعا فرصت را غنیمت شمردند. در حالت عادی آنها میبایست برای ثبت جریانهای اقیانوسی، حدود ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ عدد بطری استاندارد را در اقیانوس رها میکردند و بعد با هزار بدبختی محل آنها را ردیابی میکردند. اما حالا شانس به آنها رو کرده بود و در یک لحظه، مفت و مجانی هزاران نمونهی شناور در یک نقطه رها شده بود. حالا آنها تنها میبایست ساحلهایی که اسباببازیها به آنجا میرسید را پیدا کرده و تعدادشان را ثبت میکردند. آنوقت نتایج آن را به مدل کامپیوتری خود میدادند تا مسیر جریانهای سطحی اقیانوسی را پیدا کنند.
این اسباببازیها در ماههای بعدی در سواحل ژاپن، قطب شمال، آرژانتین، استرالیا، اندونزی، انگلستان و فرانسه نیز یافت شدند که در نقشهی بالا مشاهده میفرمایید. آخرین آنها در حالیکه رنگشان کاملا رفته بود، ۱۵ سال بعد و در سال ۲۰۰۷ در سواحل انگلستان یافت شد. احتمالا تعدادی از آنها هنوز در یخهای قطب شمال باشند. اما با کمک همان دادهها این دانشمندان موفق شدند نقشههای دقیقی از جریانهای اقیانوسی تهیه کنند.
– ابا اباد