در ماه ژوئیه‌ی سال ۲۰۲۱ (دقیقا یک سال قبل)، ساحل زیبای مادیرا در ایالت فلوریدا، شاهد صحنه‌های فجیعی از به روی آب آمدن هزاران قطعه ماهی بود (تصویر) که در اثر کاهش سطح اکسیژن آب، درون آب خفه شده بودند.
مهم‌ترین علت این امر، چیزی نیست جز گرمایش زمین Global Warming.
در واقع گرمایش زمین، نه تنها حیات بر روی خشکی، بلکه حیات دریایی را نیز به خطر می‌اندازد. اکسیژن محلول در آب یا Dissolved Oxygen یا به اختصار DO، میزان اکسیژنی (به شکل آزاد نه اتمی) است که در آب وجود دارد. این اکسیژن یا از طریق اتمسفر و یا از طریق گیاهان دریایی وارد آب می‌شود. تقریبا تمامی موجودات آبزی برای ادامه‌ی حیات خود به این اکسیژن وابسته هستند. فاکتورهای مختلفی بر میزان حلالیت گازها در آب تاثیر می‌گذارد که یکی از این فاکتورها دماست.
با افزایش دما، حلالیت گازها در آب کاهش می‌یابد.
به همین علت است که یک نوشابه‌ی سرد از یک نوشابه‌ی گرم گازدارتر است. با بالا رفتن دمای اقیانوس‌ها، اکسیژن محلول در آب، طی فرآیند اکسیژن زدایی یا deoxygenation کاهش می‌یابد و همین موضوع، حیات دریایی را به خطر می‌اندازد. این موضوع تنها مختص به اقیانوس‌ها نیست. در یک پروژه‌ی بین‌المللی که به رهبری انستیتو پلی تکنیک رنسلیر صورت گرفته است، مطالعه‌ی حدود ۴۰۰ دریاچه در گوشه و کنار دنیا نشان داد که از سال ۱۹۸۰ تاکنون، میزان اکسیژن محلول در آب سطحی این دریاچه‌ها به طور میانگین حدود ۵/۵ درصد و در اعماق این دریاچه‌ها حدود ۱۸/۶ درصد کاهش داشته است.