حداکثر خواب انسان

یکی از پرسش‌هایی که همواره علاقه‌‌ دارم از دیگران بپرسم این است که اگر قرار بود یک حیوان باشید،

ترجیح می‌دادید کدام حیوان باشید؟

و اینکه اگر این حیوان بودید ترجیح می‌دادید الان کجا باشید؟

و خب طبیعتا از هرکسی که این سوال را می‌پرسم در آخر برای او نیز سوال پیش می‌آید که خود من علاقه داشتم

کدام حیوان بودم و هم اکنون در چه حالتی به سر می‌بردم؟

من ترجیح میدادم که یک‌ خرس بودم و اکنون در غار خود در جنگلی سرد، به خواب زمستانی فرو می‌رفتم و کل زمستان از غار گرم و‌ نرم‌ خودم خارج نمی‌شدم و در تمام مدت از اتفاقاتی که در جهان می‌افتاد، فارغ بودم. اما خب متاسفانه من خرس نیستم و نمی‌توانم اینقدر طولانی به خواب بروم.

اصلا یک‌ انسان نهایتا تا چه مدت زمانی می‌تواند به خواب برود؟

اگرچه یک انسان به طور طبیعی، یک سوم عمرش را در خواب به سر می‌برد، باید بدانیم که حتی اگر تمام مواد مورد نیاز بدنمان تامین شود، ما به طور طبیعی (نه به صورت مصنوعی و با استفاده از داروها و یا در حالت بیماری‌های خاص) توانایی این را نداریم که به مدت خیلی طولانی بخوابیم. علت آن نیز این است که خواب ما فرآیندی کاملا آزادانه نیست، بلکه تحت کنترل شبکه های عصبی پیچیده ی مغزی‌ست. این شبکه‌ی عصبی، مدت زمانی که ما می‌توانیم بخوابیم را کنترل می‌کند. علاوه بر آن، مدت زمانی که می‌توانیم بیدار بمانیم را نیز کنترل می‌کند. پس همانطور که ما نمی‌توانیم مدت زیادی بیدار بمانیم، نمی‌توانیم مدت زیادی نیز به خواب برویم. این شبکه‌ی عصبی همچنین زمان به خواب رفتن و زمان بیدار شدن ما را تنظیم می‌کند.

چرخه‌های خواب و بیداری تحت کنترل این شبکه‌های عصبی است که با قسمت‌های مختلف مغز انسان از جمله ساقه‌ی مغز، هیپوتالاموس و تالاموس مرتبط است‌. به همین علت است که ما نمی‌توانیم هروقت که خواستیم بخوابیم، چرا که ما به صورت ارادی، کنترل زیادی روی چرخه‌های خوب و بیداری‌مان نداریم. انسان بالغ در حالت طبیعی حداکثر می‌تواند بین ده تا دوازده ساعت بخوابد. این در حالی ست که بعضی از گونه‌های خرس‌ها می‌توانند تا هفت و نیم ماه از سال، بدون خوردن و آشامیدن و بدون هیچ دفعی، به خواب بروند. پس در حال حاضر اینکه بتوانیم مثل خرس‌ها به خواب زمستانی یا به اصطلاح Hibernation برویم، برای ما انسان‌ها در حد یک رویاست‌.

البته این خواب زمستانی با یک خواب معمولی بسیار متفاوت است، چرا که با کاهش سوخت و ساز و دمای بدن و کاهش ضربان قلب و کاهش دفعات تنفس همراه است. شواهد علمی نشان می‌دهد که اجداد ما این توانایی را داشته اند، اما رفته رفته ما ژن‌هایی که این امکان را به ما می‌داده است، از دست داده ایم. اما احتمالا در آینده برای سفرهای طولانی فضایی، دوباره بدان نیاز خواهیم داشت.

– اَبا اِباد

تصویر بالا: این تصویری‌ست که یکی از عکاسان نشنال جیوگرافیک از یک خرس در خواب زمستان گرفته است. من کلی به این عکس خندیدم، چرا که صفحات طنز در موردش نوشته بودند، آخرین عکس آقای عکاس.