اگرچه به کمک روش رادیوتراپی سه بعدی منسجم یا 3D-CRT با انطباق شکل پرتوها با آناتومی سه بعدی تومور، می‌توان از تاثیر پرتوها بر اندام‌های حیاتی تا حد زیادی جلوگیری کرد، اما باز هم در مواردی نمی‌توان از بعضی اندام‌های در معرض خطر (OARs) به خوبی محافظت کرد.
در واقع در روش 3D-CRT، تنها شکل میدان تابش با شکل بافت هدف (تومور) منطبق است.
اما با این حال، پرتوها در حین عبور از سایر بافت‌های مجاور و رسیدن به بافت هدف، با آزاد کردن انرژی، به بافت‌های سالم آسیب می‌رسانند. به منظور جلوگیری از این امر، آندرز برهما Anders Brahme فیزیکدان پزشکی (medical physicist) سوئدی و همکارانش در سال ۱۹۸۲، روشی را پیشنهاد دادند که امروزه به عنوان روش رادیوتراپی با شدت تعدیل یافته (IMRT) شناخته می‌شود.
در این روش، از تعداد زیادی میدان‌های کوچک استفاده می‌شود. همچنین به کمک لایه‌های فلزی ریزی به نام کولیماتور collimator، بخش‌هایی از این میدان مسدود می‌شود تا میزان آسیب به بافت‌های مجاور به حداقل برسد. همچنین در حین پرتودهی، پرتوها بر روی تومور متمرکز شده و منبع پرتو (یا بدن بیمار) حول آن می‌چرخد تا پرتوها از نقاط مختلف بدن عبور کنند. در این حالت دوز پرتو در هر نقطه از بدن به غیر از تومور که پرتو بر روی آن متمرکز شده است، به حداقل می‌رسد.
از آنجایی که در این روش، تعیین محل دقیق تومورها و سایر بافت‌ها بسیار اهمیت دارد، بایستی در حین درمان، بیمار بی‌حرکت باشد. اما گاهی اوقات که محل تومور به علت مواردی همچون تنفس یا هضم تغییر می‌کند، در طول درمان از هدایت تصویری به منظور دنبال کردن حرکت تومور و اندام استفاده می‌شود.