ما وقتی به احوالات حیوانات زمین نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که هرگاه یک حیوان نسبت به دیگران قدرت و برتری پیدا کرده است، بر دیگری غلبه کرده و در بسیاری موارد، منجر به انقراض حیوانات مغلوب در آن محیط به خصوص شده است. با اینکه بخش بزرگی از انقراض حیوانات در چند قرن اخیر به خاطر فعالیت‌های آدمی بوده است، اما پیش از اینکه انسان چنین غلبه و سیطره‌‌ی گسترده‌ای بر دیگر موجودات زنده‌ی زمین یابد نیز، مساله‌ی انقراض وجود داشته است. بسیاری از گونه‌ها در اثر انواع بیماری‌ها منقرض شده اند. بسیاری دیگر نیز در رقابت با دیگر گونه‌ها شکست خورده‌اند و قلمروی خود را از دست داده اند. اما هیچوقت اینطور نبوده که حیوانی که حیات حیوان دیگری را به چالش کشیده و در حال انقراض آن حیوان دیگر است، پیش خودش بگوید که ای بابا من در حال انقراض آن حیوانم، پس حواسم را جمع و جور کنم که بیچاره منقرض نشود.
یا مثلا گونه‌ای تلاش کند که جلوی انقراض گونه‌ای دیگر را بگیرد. اگر گونه‌ای مراقب گونه‌ی دیگر بوده نیز صرفا از بابت سود و فایده‌ای بوده که از آن گونه می‌برده است. خود ما انسان‌ها همین چهل هزار سال قبل به نئاندرتال‌ها رحم نکردیم و وقتی توانستیم آن‌ها را منقرض کنیم، آن‌ها را منقرض کردیم. وقتی قدرت این را داشتیم که ماموت‌ها را منقرض کنیم نیز همین کار را کردیم و ماموت‌ها را منقرض کردیم. وقتی اسلحه ساختیم، بسیاری از حیوانات را بیخود و بی‌جهت و بدون وجود هرگونه نیازی، شکار کردیم. از وقتی که در چند قرن اخیر بواسطه‌ی پیشرفت علمی و تکنولوژیکی، برتری ما انسان‌ها نسبت به طبیعت دچار یک جهش بزرگ شد، تا مدت‌ها به هیچ جنبنده‌ای رحم نکردیم و تعداد بیشماری از حیوانات و گونه‌های زیستی را به انقراض کشاندیم. خلاصه که ساکنان خوبی برای کره‌ی خاکی نبودیم.
اما این پیشرفت علمی و تکنولوژیکی که بدان نائل شده ایم، رفته رفته برای ما پیشرفت فکری و اخلاقی را نیز به همراه داشته است. حالا ما در قرن بیست و یکم فهمیده‌ایم که وجود این موجودات زنده برای ما ارزشمند است و صدها هزار سال طول کشیده تا تکامل طبیعی، منجر به ایجاد چنین موجوداتی در دنیای اطراف ما شود. حالا ما می‌دانیم که اگر موجودی منقرض شود، دیگر معلوم نیست کی دوباره بتوانیم آن موجود را روی زمین ببینیم. ما دریافته‌ایم که توانمندی همراه با مسئولیت است و هرچقدر تواناتر شویم، باید که مسئولانه‌تر رفتار کنیم. پس ما با پیشرفت فکری که داشته‌ایم، اولین موجوداتی هستیم که به صورت گسترده، قصد محافظت از دیگر موجودات زنده را داریم، آن را وظیفه‌ی خود می‌دانیم و برای آن تلاش می‌کنیم. پیشرفت فکری و علمی ما، حالا نه تنها به ما سود می‌رساند، بلکه برای دیگر حیوانات نیز مفید است و آن‌ها نیز به نوعی می‌توانند از تکنولوژی‌های ما بهره مند شوند.
محض مثال به عقاب تصویر بالا نگاه کنید. منقار این عقاب در سال ۲۰۰۵ اثر شلیک شکارچیان غیرمجاز (که هنوز مسئولیت انسان در قبال محیط زیست را درک نکرده‌اند) نصف شده و عملا کارایی خودش را تا حد زیادی از دست داده است. این عقاب به خاطر همین منقار شکسته خیلی زود در طبیعت از بین می‌رفت. اما انسان‌هایی او را پیدا کرده‌اند و چون بن‌مایه‌ی فکرشان محافظت از گونه‌های زیستی بوده، به فکر کمک به او افتاده اند و باز هم چون تکنولوژی پیشرفت کرده، برای او به کمک تکنولوژی پرینت سه بعدی، یک منقار مصنوعی ساخته اند. حالا این عقاب می‌تواند به لطف رشد فکری و پیشرفت تکنولوژیکی بشر، با این منقار مصنوعی، به راحتی به حیات خودش ادامه دهد.
– ابا اباد