این چهارمین تلاش من برای نوشتن درباره‌ی این موضوع است. هربار که شروع می‌کنم در مورد این موضوع بنویسم، در میانه‌ی راه جهت آن عوض می‌شود و در باب موضوع دیگری می‌نویسم و وقتی می‌خواهم بازگردم و راجع به موضوع اصلی بنویسم، می‌بینم که از ۳۰۰۰ کاراکتر ظرفیت هر نوشتار در لینکتین گذشته ام و دیگر بیشتر از این در یک پست نمی‌توانم بگنجانم. همین ۳۰۰۰ کاراکتر نیز خودش یک متن طولانی‌ست که شاید خیلی‌ها حوصله نکنند آن را تا انتها بخوانند. اما چه می‌شود کرد؟ نمی‌توان در باب یک مساله نیمه کاره صحبت کرد یا خیلی خلاصه در مورد یک موضوع نوشت و بعد انتظار داشت دیگران خودشان منظور ما را دریابند. پس یا باید موضوع را نصفه گذاشت و نیمه‌ی دیگرش را به نوشتاری دیگر حواله داد، یا اینکه از نکات مهم در باب یک مساله زد و یک چیز ناقص ارائه داد.
جمله‌ای در این باب منتسب به اینشتین وجود دارد که می‌گوید: “تا جای ممکن ساده‌اش کن، اما نه ساده‌تر”. واقعا نمی‌توان یک سری موضوعات را از این خلاصه‌تر بیان کرد یا حداقل من چنین راهی نمی‌دانم. اما قبل از اینکه دوباره فرصت نوشتن در باب آن موضوع مدنظرم را از دست بدهم، در همین اولین دوربرگردان، به اصل مطلب باز می‌گردم تا بیش از این، ظرفیت ۳۰۰۰ کاراکتری خودم را از دست ندهم. تا همینجای کار نیز تقریبا هزار تای آن را از دست داده ام. کاش این لینکتین به هر شخص اجازه میداد که هرچقدر دلش می‌خواهد در یک نوشتار بنویسد. اما این مساله یک مشکل دارد. مثلا اگر من به جای ۳۰۰۰ کاراکتر، نوشتارم را در سی هزار کاراکتر می‌نوشتم، ذهن شما به زمان بیشتری برای خواندن و فهمیدن آن سی هزار کاراکتر نیاز داشت. اگر به جای آن سی هزار، سیصد هزار کاراکتر می‌نوشتم، شما برای پردازش نوشته‌ی من به زمان بسیار بیشتری نیاز داشتید. اگر این عدد را بزرگ و بزرگ‌تر کنیم، این زمان همچنان افزایش می‌یابد. من در بزرگ کردن این عدد محدودیت دارم. شاید اگر بخواهم سه میلیون کاراکتر بنویسم، دیگر عمر من برای فهمیدن و نوشتن و عمر شما برای خواندن و فهمیدن کفاف ندهد.
خب همین مساله راجع به کامپیوترها نیز وجود دارد. هر کامپیوتری هم از نظر حافظه و هم از نظر ظرفیت محاسباتی (مشابه همان فهمیدن در مثال خودمان)، محدودیت دارد و نامحدود نیست. پس نمی‌توان هر سیستم بزرگی را در یک کامپیوتر هرچقدر قدرتمند، شبیه سازی کرد. یکی از بزرگترین شبیه‌سازی‌های کامیپوتری که تاکنون صورت گرفته است، شبیه سازی هزاره یا The Millennium Simulation نام دارد.
در سال ۲۰۰۵، گروهی از محققان موسسه‌ی تحقیقاتی ماکس پلانک، نحوه‌ی تکامل توزیع ماده در آغاز جهان را با شبیه سازی ده میلیارد ذره در یک باکس شبیه سازی به ابعاد دو میلیارد سال نوری شبیه سازی کردند که می‌توانید ویدئوی مربوط به این شبیه سازی را ذیل این نوشتار مشاهده کنید. برای انجام این شبیه سازی، سوپرکامپیوتر اصلی این مرکز، به مدت یک ماه در حال پردازش اطلاعات بود و خروجی این شبیه سازی، ۲۵ ترابایت اطلاعات شد که آن نیز می‌بایست توسط دانشمندان بررسی می‌شد.
مقایسه‌ی نتایج این شبیه سازی با داده‌های حاصل از رصد کیهان، امکان درک مکانیزم‌های فیزیکی تشکیل کهکشان‌ها و سیاهچاله‌ها برای دانشمندان فراهم گردید. من هم کم کم به پایان ظرفیت ۳۰۰۰ کاراکتری خودم می‌رسم و خوشبختانه چیزی که می‌خواستم بگویم را گفتم.
ویدئو : بخشی از این شبیه سازی با سرعت ۳۰ فریم در ثانیه
– اَبا اِباد