بدن ما برای تحمل فشار در سطح زمین تکامل یافته است. فشار هوا در سطح دریای آزاد، معادل یک اتمسفر است.
این عدد معادل فشاری است که یک وزنه‌ی یک کیلوگرمی بر یک سطح یک سانتی متر مربعی وارد کند. بدن یک فرد بالغ با وزن ۷۰ کیلوگرم، سطحی حدود ۱۲۰۰۰ سانتی‌متر مربع دارد. پس نیرویی که بر بدن یک فرد وارد می‌شود، چیزی حدود دوازده تن است. اما ما هیچگاه از این بابت ناراحت نیستیم و حتی به آن فکر هم نمی‌کنیم. چرا که سلول‌های ما به گونه‌ای تکامل یافته اند که این فشار را به راحتی تحمل کنند. اما اگر این فشار تغییر زیادی کند، مثلا بسیار زیاد شود (به عمق دریا برویم) یا بسیار کاهش یابد (ز اتمسفر زمین خارج شویم)، این تغییر را به خوبی احساس می‌کنیم. همین وضعیت برای موجوداتی که در اعماق دریاها تکامل یافته اند وجود دارد. بسیاری از آبزیان شناخته شده در عمقی حدود ۲/۵ کیلومتری از سطح دریا زندگی می‌کنند. در این عمق، فشاری که به یک سطح وارد می‌شود، حدود ۳۵۰ کیلوگرم بر سانتی متر مربع یعنی ۳۵۰ برابر فشار بر روی سطح زمین است. پس آبزیانی که در این عمق تکامل یافته اند نیز نمی‌توانند در سطح زمین زنده بمانند، چرا که بدن آنها برای تحمل چنین فشاری تکامل نیافته است.
سلول‌های بدن ما به دو شکل ساختاری و بیوشیمیایی برای تحمل فشار اتمسفری انطباق یافته اند. سلول‌های ما دارای یک غشای سلولی هستند که به صورت فیزیکی، محتوای درون سلول را کنار هم نگه می‌دارد. از طرف دیگر، سلول‌های ما دارای اسکلت سلولی هستند که شکل و ساختار سلول را حفظ می‌کند. در سلول‌های حیوانات و بسیاری از میکروارگانیسم‌ها که سلول‌ها نیاز به تنفس سلولی دارند، تبادل گازها برای دریافت اکسیژن و رهاسازی کربن دی اکسید ضروری است. سلول‌های ما با تغییرات در ساختار سیستم تنفسی خود، نسبت به تغییرات اندک فشار هوا واکنش می‌دهند.