فرض کنید کنار یک merry-go-round ایستاده‌اید و در حال چرخاندن آن هستید. شما از خوشحالی کودکان لذت می‌برید و می‌خواهید رفته رفته سرعت چرخش را افزایش دهید تا کودکان بیشتر خوشحال شوند و شما بیشتر لذت ببرید. برای این کار

موضوع بسیاری از فیلم‌های سینمایی از گذشته تاکنون، نجات جهان از شر یک عامل خیالی توسط یک نجات‌دهنده با نیرویی خارق‌العاده است که می‌بایست در زمانی محدود از وقوع یک حادثه‌ی مهیب جلوگیری کند. اما در دنیای واقعی و خارج

ارنست لاورنس Ernest Lawrence، فیزیکدان آمریکایی از دانشگاه برکلی کالیفرنیا، پیشتر و در سال ۱۹۳۰، طرح جالبی تحت عنوان شتاب‌دهنده‌های سیکلوترون cyclotron را ارائه کرده بود که می‌توانست به سادگی، بر مشکل افزایش فاصله‌ی gapها و افزایش طول لوله‌های محافظ

طراحی آلوارز برای شتاب‌دهنده‌ی قبلی (پست قبلی) یک‌ محدودیت بزرگ داشت. در این طراحی باید این موضوع را در نظر بگیریم که هرچه در طول شتاب‌دهنده پیش می‌رویم، انرژی و در نتیجه سرعت ذرات بیشتر و بیشتر می‌شود. اما این

در یک شتاب‌دهنده‌ی خطی ذرات همچون LINAC4 در CERN، به ذرات دو نوع نیرو وارد می‌شود: نیروی حاصل از میدان الکتریکی که به ذره در جهت حرکت شتاب می‌دهد و دیگری نیروی حاصل از میدان مغناطیسی که عمود بر حرکت

چند روز قبل دمای هوا در شهر بندری هامبورگ به ۳۹ درجه رسید. این دما برای شهری که در آن اکثر خانه‌ها با توجه به تاریخچه‌ی دمایی آن، فاقد هرگونه سیستم سرمایش هستند، بسیار عجیب و غریب است. دمای بالا