می‌دانیم که با مرگ ستاره‌های با جرم نزدیک به جرم خورشید، نهایتا یک کوتوله‌ی سفید white dwarf به وجود می‌آید. اما ممکن است سرنوشت دیگری در انتظار یک کوتوله‌ی سفید باشد. در صورتی که ستاره‌ی در حال مرگ، جزئی از

پایان خورشید زمانی که واکنش‌های همجوشی در لایه‌ی بیرونی خورشید آغاز می‌شود، خورشید منبسط شده و به یک غول سرخ تبدیل می‌شود. اما عمر این غول سرخ چندان طولانی نیست. در حالیکه طول عمر خورشید ۱۲ الی ۱۳ میلیارد سال

یکی از اثرات گرمایش زمین، در مناطقی مشاهده می‌شود که برف در زمستان در این مناطق جمع شده و در بهار به تدریج ذوب می‌شود. در چنین مناطقی، بارش‌های زمستانی بر میزان آب‌های جاری در بهار اثر می‌گذارد. اما افزایش

زمانی که ستاره‌ای با جرم خورشید یا بیشتر از خورشید می‌میرد، چه رخ می‌دهد؟ هنگامی که سوخت هیدروژنی هسته‌ی این ستارگان به پایان می‌رسد، فشار ناشی از همجوشی که به گرانش غلبه می‌کرد نیز پایان می‌یابد. در نتیجه گرانش موجب

یک ستاره زمانی می‌میرد که واکنش‌های همجوشی هیدروژن در هسته‌ی آن به پایان برسد. ستاره‌های سرخ رنگ (کوتوله‌ی قرمز) که دارای جرم کمتر و واکنش‌های همجوشی ضعیف‌تری هستند، با توجه به اینکه هیدروژن هسته‌ی آن‌ها با سرعت کمتری مصرف می‌شود،

یکی از روش‌های طبقه‌بندی ستارگان براساس رنگ آن‌هاست. ما با طیف نور مرئی آشنا هستیم. در دو طرف این طیف، نور آبی و نور قرمز قرار دارد. ستاره‌ای که دمای سطحی آن‌ها پایین است، نور قرمز ساطع می‌کنند و به