اغلب این سیاستمدارانی که جنگها را راه میاندازند، یک بار هم در عمرشان اسلحه دستشان نگرفته اند و حتی در جنگها خطری را هم تجربه نکرده اند و کشته شدن یک انسان با تمام آرزوهایش را از نزدیک ندیده اند. شاید به همین خاطر است که اغلبشان جنگ طلب هستند و از وقوع جنگ و درگیری و خونریزی هیچ ترس و نگرانی ندارند.البته که اگر در جنگها به جای انسانهای بیگناه، خودشان در خطر بودند، اساسا اجازهی وقوع جنگی را نمیدادند و صلح طلب میشدند. اگر یکی از اینها مانند دوایت دیوید آیزنهاور، سی و چهارمین رئیس جمهور ایالات متحده، ژنرال ارتش بود و جنگهای متعدد را دیده بود و کشته شدن بیشمار جوان آرزومند را میدید، مانند او به جای جنگ، روی برقراری صلح تمرکز میکرد.
آیزنهاور جایی در یک سخنرانی میگوید : “من از جنگ متنفرم، آنطور که فقط یک سرباز که آن را تجربه کرده میتواند، آنطور که فقط کسی که وحشیگری، پوچی و حماقت آن را دیده است. کاش راهی برای انتقال مردم به جای بمب وجود داشت.” وقتی که آیزنهاور این سخنرانی را ایراد میکرد، هنوز هواپیماهای بزرگ برای جابجایی انسانها به کار نمیرفت. بیشترین به کارگیری این هواپیماها در آن زمان برای اهداف نظامی و جابجایی سربازان و ادوات نظامی و بمبها بود. اما حالا ما از این هواپیماهای غول پیکر برای جابجایی انسانها استفاده میکنیم. ما با آنها به دیدار عزیزانمان میرویم، هدایایی برای عزیزانمان میفرستیم، با کسانی که دوست داریم به مسافرت میرویم، از آنها برای خاموش کردن آتشها استفاده میکنیم، برای مردمی که در مناطق دور افتادهی سیل زده و زلزلزه زده و جنگ زده گیر افتاده اند، کمکهای هوایی ارسال میکنیم، ابرها را با آنها بارور میکنیم و هزاران کاربرد غیرنظامی دیگر برای آنها یافته ایم. پس همان تکنولوژی و همان هواپیماهایی که میتوانست فقط برای ریختن بمبهای ترسناک بر سر انسانها به کار برود، حالا کاربردهای زیادی برای خدمت به بشر پیدا کرده است.
آیا نمیتوان برای اینهمه ادوات و تسلیحات نظامی کاربردهای بشردوستانه پیدا کرد؟
چرا میتوان. شرطش عاقل شدن بشر است. اما یکی از جالبترین مثالها در این مورد، یک کاربرد بسیار جالب موشکهای نقطه زن است. ما وقتی اسم راکت و موشک نقطه زن را میشنویم، ناخودآگاه ذهنمان به سمت جنگ میافتد. در سال ۱۸۵۹، سرویس پست ایالات متحده که به دنبال راههای سریعتر انتقال نامهها بود، به فکر استفاده از موشکهای نقطه زن برای نامه رسانی افتاد. در ۸ ژوئن ۱۹۵۹، یک موشک هدایتشونده از نوع Regulus که حامل ۳۰۰۰ نامه بود، از زیردریایی نیروی دریایی USS Barbero پرتاب شد و در پایگاه پشتیبانی نیروی دریایی در Mayport، فلوریدا، بیش از ۱۵۰ کیلومتر دورتر، فرود آمد. این موشک محموله خود را در حدود ۲۲ دقیقه تحویل داد.
فکرش را بکنید، موشکی که به جای سر جنگی با قدرت تخریب بالا، بستههای پستی درون خودش داشته باشد تا زودتر به دست صاحبانشان برسد. رئیس وقت پست ایالات متحده، بعد از مشاهدهی موفقیت آزمایش گفت: “قبل از اینکه انسان به ماه برسد، نامهها ظرف چند ساعت از نیویورک به کالیفرنیا، انگلستان، هند یا استرالیا توسط موشکهای هدایتشونده تحویل داده خواهند شد.” البته سرویس پست موشکی به دلایل اقتصادی هیچوقت بعد از این آزمایش مجددا مورد استفاده قرار نگرفت.
– ابا اباد