یک ستاره زمانی می‌میرد که واکنش‌های همجوشی هیدروژن در هسته‌ی آن به پایان برسد.
ستاره‌های سرخ رنگ (کوتوله‌ی قرمز) که دارای جرم کمتر و واکنش‌های همجوشی ضعیف‌تری هستند، با توجه به اینکه هیدروژن هسته‌ی آن‌ها با سرعت کمتری مصرف می‌شود، می‌توانند هزاران میلیارد سال عمر کنند. ستاره‌های زرد رنگ همچون خورشید، حدود ده میلیارد سال عمر می‌کنند (عمر خورشید در حال حاضر حدود ۵ میلیارد سال است). اما ستاره‌های بزرگ آبی رنگ هیدروژن را با نرخ بیشتری مصرف کرده و لذا طول عمر آن‌ها بسیار کمتر و در حدود ده میلیون سال است.
اما هنگامی که عمر یک ستاره به پایان می‌رسد، چه سرنوشتی در انتظار اوست؟
نحوه‌ی مرگ یک ستاره باز هم به جرم ستاره بستگی دارد. برای کوتوله‌ی قرمز، زمانی که ذخیره‌ی هیدروژن هسته‌ی آن‌ها به پایان می‌رسد، این ستاره‌ها به آرامی کم نور شده و به شکلی که به آن کوتوله‌های سفید گفته می‌شود، محو می‌شوند. سرانجام این کوتوله‌های سفید نیز باقیمانده‌ی حرارت خود را متساعد کرده و به کوتوله‌ی سیاه تبدیل می‌شود. عمر یک کوتوله‌ی قرمز با توجه به سرعت پایین مصرف هیدروژن در هسته‌ی آن، بین یک تا ده تریلیون سال است. در حالیکه عمر کیهان در حدود ۱۳/۷۷ میلیارد سال تخمین زده می‌شود. با این حساب، ما هیچ شانسی برای دیدن مرگ یک کوتوله‌ی قرمز نداریم. کوتوله‌های قرمز اگرچه ممکن است کمی کوچک و کم نور باشند، اما همانند لاک پشت، به آرامی و مطمئنا در مسابقه‌ی بقا پیروز خواهند شد.
تصویر: ستاره‌ی پروکسیما قنطورس Proxima Centauri نزدیک‌ترین ستاره به خورشید در فاصله‌ی ۴/۲ سال نوری یک کوتوله‌ی قرمز است.
با توجه به اینکه کوتوله‌های قرمز ستاره‌های چندان درخشانی نیستند، مشاهده‌ی پروکسیما قنطورس با چشم غیرمسلح ممکن نیست. همچنین رصد آن با تلسکوپ، تنها در عرض‌های جغرافیایی پایین تر از ۲۷ درجه‌ی شمالی (عرض جغرافیایی بندرعباس) امکان پذیر است.