زمانی که ستاره‌ای با جرم خورشید یا بیشتر از خورشید می‌میرد، چه رخ می‌دهد؟
هنگامی که سوخت هیدروژنی هسته‌ی این ستارگان به پایان می‌رسد، فشار ناشی از همجوشی که به گرانش غلبه می‌کرد نیز پایان می‌یابد. در نتیجه گرانش موجب متراکم شدن هسته‌ی ستاره می‌گردد. گاز لایه‌های بیرون ستاره بر اثر گرانش، بر روی هسته ریزش می‌کند و دمای آن در اثر گرانش افزایش می‌یابد. حال مجددا همجوشی در این لایه‌ی بیرونی که هنوز دارای هیدروژن است، آغاز می‌شود. در این حالت، فشار ناشی از همجوشی بر فشار ناشی از گرانش غلبه کرده و ستاره حجیم می‌شود.
سطح ستاره خنک شده و به رنگ قرمز متمایل می‌شود. بنابراین ستاره‌هایی همچون خورشید، پیش از مرگ منبسط می‌شوند. ستاره‌هایی با جرم نزدیک به خورشید در این مرحله به غول سرخ و ستاره‌های با جرم بیشتر به ابرغول سرخ تبدیل می‌شوند. هنگامی که خورشید در ۵ الی ۶ میلیارد سال بعد، به یک غول سرخ تبدیل شود، مرز آن تا نزدیکی زمین گسترش می‌یابد و سیارات زهره و عطارد (و شاید زمین) را می‌بلعد.
در این حالت کمربند حیات Circumstellar Habitable Zone خورشید نیز تغییر می‌کند.
کمربند حیات، فاصله‌ای از ستاره است که در آن می‌توان سیاره‌ای با فشار اتمسفر کافی یافت که شرایط لازم برای وجود آب مایع را دارا باشد. در حال حاضر در منظومه‌ی شمسی، زمین و مریخ در کمربند حیات قرار دارند. اما با تبدیل خورشید به یک غول سرخ، زمین و مریخ از کمربند حیات خارج شده، سیارات مشتری و زحل در کمربند حیات قرار خواهند گرفت. البته این مرحله در مقایسه با طول عمر ستاره‌ی اولیه، مدت زمان زیادی طول نمی‌کشد.