مدت‌ها قبل زمانی که دانشجوی دوره‌ی لیسانس بودم، برای مدتی به شکلی شدید، اعتیاد به اخبار پیدا کرده بودم. عادتم نیز این بود که برای اینکه به اخبار درستی دست پیدا کنم، خبرها را از چندین خبرگزاری متفاوت با منافع متناقض مطالعه کنم تا بتوانم به صورت میانگین، به واقعیت نزدیک شوم. در مقطعی آنقدر این مساله برایم حیاتی شده بود که حتی چندین خبرگزاری انگلیسی زبان را نیز دنبال می‌کردم. روزهای پراسترسی بود. فکر می‌کنم انسان هرگاه اخبار را زیادی دنبال کند، دچار استرس شدیدی می‌شود. چرا که بیشتر می‌فهمد اوضاع جهان چقدر شلم شورباست.
بعد کم کم حس می‌کند اوضاع جهان روزبروز در حال پیچیده‌تر شدن است و هیچگاه قرار نیست بهتر شود. مثل املاکی‌های پیروزی که هرگاه از آن‌ها بپرسی می‌گویند اگر امروز این ملک را نخرید، فردا باید دو برابرش پول بدهید، سیاستمداران نیز همواره می‌گویند فردا اوضاع بدتر از امروز می‌شود و باید برای برقراری صلح، بیشتر جنگید و انسان‌های بیشتری را کُشت.
اما غرض از اینهمه آسمان ریسمان بافتن اینکه یکی از خبرگزاری‌هایی که زمانی خیلی دنبال می‌کردم، خبرگزاری رویترز بود. این خبرگزاری توسط کارآفرین آلمانی بریتانیایی، بارون جولیوس رویتر در سال ۱۸۵۰ تاسیس شده است.
این آقای رویتر در کنار خبر به پول هم علاقه‌ی زیادی داشته و یک بار نیز با توافقنامه‌ای به نام امتیازنامه‌ی رویتر، کلاه گشادی نیز بر سر ما ایرانیان گذاشته است و امتیاز هرچیز با ارزشی در ایران اعم از معدن و جنگل و آب و کمپانی فلان و بانک فلان و هر چیزی که قابل ارزش‌گذاری بوده است را به قیمت دویست هزار لیره (معادل ۳۵ میلیون دلار اکنون) از ناصرالدین شاه قاجار یا همان شاه شهید خریده است.
اما این آقای رویتر علاوه بر علاقه به پول، به زود رساندن خبرهای جهان نیز علاقه‌ی ویژه‌ای داشته است. در سال ۱۸۵۰ وقتی می‌بیند یک گپ تلگرافی بین بروکسل و آخن وجود دارد و فرستادن خبرها بین این دو شهر به کمک سریع‌ترین وسیله‌ی ممکن در آن زمان یعنی قطار خیلی طول میکشیده، تصمیم می‌گیرد از کبوترها برای رساندن خبرها بین این شهرها استفاده کند. به این منظور، ۴۵ کبوتر را آموزش می‌دهد تا خبرها را برایش بین این دو شهر ببرند و بیاورند.
استفاده از کبوترها برای فرستادن خبر، تنها دو ساعت زمان می‌برده که بسیار سریع‌تر از قطارهای آنموقع بوده است. اما این کبوترها یک سال بعد و با برقراری خط تلگراف بین بروکسل و آخه، بازنشسته می‌شوند و به این شکل، آخرین پیام آوران صلح بشر نیز، دست از تلاش می‌کشند.
– اَبا اِباد