یکی دیگر از آزمایشاتی که برای بررسی پیش‌بینی‌های نسبیت خاص اینشتین صورت گرفته است، آزمایشی بود که در حین بیست و دومین عملیات برنامه‌ی شاتل فضایی ناسا تحت عنوان STS-61-A یا Spacelab D-1 بود که در سال ۱۹۸۵ صورت گرفت.
هدایت و بودجه‌ی این عملیات برای اولین بار بر عهده‌ی آلمان غربی بود و به همین علت در نام آن D-1 یا Deutschland-1 استفاده می‌شود. این عملیات نهمین و آخرین پرواز موفق شاتل فضایی چلنجر Space Shuttle Challenger بود. یک سال بعد و در سال ۱۹۸۶، شاتل فضایی چلنجر، ۷۳ ثانیه پس از پرواز، متلاشی شد و همه‌ی ۷ سرنشین آن، کشته شدند. در هر صورت، طی این آزمایش، یک ساعت اتمی سزیم با یک ساعت اتمی در پایگاه زمینی سینک شده و سپس بر شاتل سوار شد. شاتل تا ارتفاع ۳۲۸ کیلومتری پرواز کرده و سرعت آن به ۲۷۷۶۰ کیلومتر بر ساعت یا ۷۷۱۲ متر بر ثانیه رسید.
این سرعت معادل ۰/۰۰۰۰۲۵ سرعت نور است.
مطابق پیش‌بینی نسبیت خاص، زمان برای چیزی که با این سرعت در حال حرکت است، از چیزی که در حالت سکون است، آهسته‌تر می‌گذرد. این پدیده اتساع زمان یا Time Dilation نام دارد. لذا عقربه‌های ساعتی که سوار بر شاتل است، بایستی آهسته‌تر از عقربه‌های ساعتی که روی زمین قرار دارد، بچرخد. با توجه به روابط نسبیت خاص، پیش‌بینی می‌شود که در چنین سرعتی، در هر ثانیه گذشت زمان برای ساعت روی زمین، ساعت سوار بر شاتل، حدود ۳۳۰ پیکوثانیه (یعنی ۰/۰۰۰۰۰۰۰۰۰۳۳ ثانیه) از ساعت روی زمین عقب بیفتد. همچنین به ازای هر بار چرخش شاتل به دور کره‌ی زمین، ساعت سوار بر شاتل بایستی ۱/۸ میکروثانیه (یعنی ۰/۰۰۰۰۰۱۸ ثانیه)، از ساعت روی زمین عقب بیفتد. نتایج این آزمایش، با دقت حدود ۰/۱ درصد، منطبق با پیش‌بینی‌های نسبیت خاص بود. (لینک مقاله مربوط به این آزمایش)
تصویر: لحظه‌ی انفجار شاتل فضایی چلنجر در سال ۱۹۸۶ که جهان را شوکه کرد.
تصویر فضانوردانی که در این حادثه کشته شدند.
