ما در مقطعی از تاریخ بشر قرار داریم که بزرگ‌ترین دشمنمان شخص خودمان است. اکنون مدت‌هاست که دیگر خبری از جنگ‌های بزرگ نیست. بعد از پایان جنگ جهانی دوم، دیگر قدرت‌های جهانی هیچگاه مستقیما با یکدیگر وارد جنگ نشده اند. شاید یکی از دلایل آن، دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای بوده است. سلاح‌های هسته‌ای بعد از پایان جنگ جهانی دوم، دیگر هیچگاه استفاده نشده و تنها جنبه‌ی بازدارندگی داشته و برای ترساندن بوده است. چون همه می‌دانند که همینکه یکی انگشت را به روی ماشه ببرد، دیگران نیز خود را مجاز و بلکه ملزم به استفاده از سلاح هسته‌ای می‌دانند و کل دنیا در خطر نابودی قرار می‌گیرد. جنگ‌های کوچک و بزرگی که رخ داده نیز، اصلا قابل مقایسه با جنگ‌های پیشین نبوده است.
برآوردها نشان می‌دهد که مجموع کشته شدگان تمام جنگ‌ها پس از جنگ جهانی دوم، بین بیست تا سی میلیون نفر بوده است.
این عدد را مقایسه کنید با تعداد کشته شدگان جنگ جهانی اول (حدود ۴۰ میلیون نفر) و تعداد کشته شدگان جنگ جهانی دوم (۷۰ تا ۸۵ میلیون نفر). یعنی فقط در دو جنگ جهانی در فاصله‌ی ۳۰ سال بین سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۴۵، حدود ۱۲۰ میلیون نفر کشته شده اند.
از سال ۱۹۴۵ تا به امروز یعنی حدود ۸۰ سال، تمام کسانی که در جنگ ها کشته شده اند، بین ۲۰ تا ۳۰ میلیون نفر بوده است. در این مقایسه بایستی افزایش جمعیت جهان را نیز در نظر گرفت. جمعیت جهان در سال ۱۹۳۰ (نقطه‌ی وسط دو جنگ جهانی) ۲ میلیارد نفر و جمعیت جهان در سال ۱۹۸۵ (نقطه‌ی وسط فاصله‌ی ما از جنگ جهانی) حدود ۵ میلیارد نفر بوده است. در این فاصله‌ی زمانی، کل کسانی که در حوادث تروریستی کشته شده اند نیز حدود ۲۵۰ هزار نفر برآورد می‌شود که اصلا در مقابل جنگ‌ها عددی حساب نمی‌شود.
حالا این اعداد را مقایسه کنید با میزان مرگ و میر در اثر ناپرهیزی انسان. تنها در سال ۲۰۲۱، حدود ۳/۷ میلیون نفر در اثر اضافه وزن مرده اند. در این سال، سیگار کشیدن باعث کشته شدن حدود ۶/۲ میلیون نفر شده است. همچنین کلسترول بالا ۳/۶ میلیون نفر را به کام مرگ کشیده است. داشتن سکس غیرایمن، یک میلیون نفر را به کشتن داده است.
خوردن بیش از حد غذاهای شور، باعث مرگ ۱/۸ میلیون نفر شده است. ۱/۸ میلیون نفر نیز در اثر مصرف الکل مرده اند. قندخون بالا ۵/۳ میلیون نفر را به کشتن داده است. همه‌ی این داده‌ها مربوط به فقط یک سال است. یعنی در اثر موارد ذکر شده فقط در یک سال حدود ۲۳ میلیون نفر کشته شده اند. حالا دیگر نیازی به بمب و موشک و جنگنده و حمله‌ی مسلحانه نیست. ما خودمان در اثر ناپرهیزی، هر دو سال به اندازه‌ی یک جنگ جهانی کشته می‌دهیم.
پی‌نوشت : به قول یوال نوح هراری در کتاب انسان خردمند، در دنیای امروز، شکر از باروت خطرناک تر است.
– اَبا اِباد