ستارگان با جرم بیش از هشت برابر جرم خورشید، در یک انفجار از نوع ابرنواختر خواهند مرد.
یک ابرنواختر یا Supernove تنها یک نواَختر Nova بزرگتر نیست. در انفجار از نوع نواختر، تنها سطح ستاره منفجر می‌شود. اما در انفجار از نوع ابرنواختر، هسته‌ی ستاره ابتدا دچار رُمبش (فروریزش یا ریزش به درون) شده و سپس منفجر می‌شود. در این ستارگان، یک سری واکنشهای هسته‌ای منجر به تولید آهن در هسته‌ی ستاره می‌شود. در این حالت، ستاره تمامی انرژی که می‌توانسته از همجوشی به دست آورد، استخراج کرده است و واکنشهای همجوشی هسته‌ای با تولید آهن، به پایان می‌رسد. با پایان واکنشهای همجوشی هسته‌ای، ستاره دیگر توانایی مقابله با فشار ناشی از گرانش را ندارد.
در واقع تعادل بین انقباض ناشی از گرانش و انبساط ناشی از همجوشی هسته‌ای به پایان می‌رسد.
در عرض تنها چند ثانیه، قطر هسته از حدود ۸۰۰۰ کیلومتر به ۲۰ کیلومتر می‌رسد و دما تا ۱۰۰ میلیارد درجه یا بیشتر، افزایش می‌یابد. لایه‌های بیرونی ستاره ابتدا به سمت هسته فروریزش کرده و سپس با آزاد شدن میزان بسیار زیاد انرژی، به شدت به سمت بیرون پرتاب می‌شوند. مقدار این انرژی باورنکردنی است. شدت این انفجار به قدری است که ممکن است به مدت چند روز تا چند هفته، نور ابرنواختر از نور کل یک کهکشان بیشتر باشد. در هر سال، بین ۲۵ تا ۵۰ ابرنواختر در کهکشان‌های دیگر رخ می‌دهد. اما این کهکشان‌ها آنچنان دور هستند که دیدن این ابرنواخترها با چشم غیرمسلح امکان پذیر نیست.