موضوع این پست، یکی از مواردی است که در فیزیک خیلی من را شگفت زده کرد. اولین بار زمانی که کتاب تاریخچه‌ی مختصر زمان اثر استیون هاوکینگ را می خواندم با این مساله آشنا شدم. آنقدر شگفت زده شدم که ساعت‌ها قدم می زدم و به آن فکر می‌کردم.
در پست قبلی با پدیده‌ی انتقال به سرخ یا redshift آشنا شدیم. زمانی که یک منبع نور از ما دور می شود، طول موج نوری که ساطع می‌کند، به سمت طول موج قرمز می رود.
اما نکته‌ی جالب اینکه در سال ۱۹۱۷ اخترشناس آمریکایی، وستو اسلیفر موضوع جالبی را کشف کرد. اینکه نور همه‌ی کهکشان‌های دوردست دچار ردشیفت می شود.
یعنی چی؟
یعنی اینکه ما به هر طرف کیهان که نگاه کنیم، کهکشان‌های دور دارند از ما دور می شوند و هیچکدام به ما نزدیک نمی شود. اما آیا ما مرکز جهان هستیم که همه‌ی کهکشان‌ها دارند از ما دور می شوند؟ خیر.
شبیه به باد کردن یک بادکنک که همه‌ی نقاط پیوسته از هم دور می شوند، جهان هم به این شکل پیوسته در حال انبساط است. و نکته جالب دیگر اینکه دوازده سال بعد، هابل کشف کرد که هرچقدر این کهکشان‌ها از ما دورتر باشند، با سرعت بیشتری از ما دور می شوند!!!
این موضوع یکی از شواهد انبساط جهان یا expansion of universe است و این انبساط جهان، خودش یکی از پایه‌های نظریه‌ی بیگ بنگ به حساب می آید.