این روزها که بحث پیرامون هوش مصنوعی و خطرات آن بسیار داغ شده است، شاید بد نباشد زمانی را به یاد آوریم که اصلا کامپیوتری در کار نبود که بتواند به ما در محاسبات علمی و مهندسی کمک کند.
زمانی که یک فضاپیما سفر خود را آغاز می‌کند، مرتبا سیگنال‌های تله متری را به ایستگاه زمینی ارسال می‌کند. این داده‌ها به مهندسان می‌گوید که فضاپیما دقیقا در چه وضعیتی به سر می‌برد. اما این داده‌ها در زمان دریافت، بسیار خام بوده و بایستی با تعدادی فرمول و رابطه، مرتبا تحلیل شود و بدون عملیات‌های ریاضیاتی، این داده‌ها فقط مجموعه‌هایی از اعداد است. این محاسبات براساس سرعت، جرم، نیروهای گرانش وارد بر فضاپیما، نیروی پیش‌رانش موشک و انواع و اقسام نیروها و مقاومت‌ها صورت می‌گیرد. اما در نخستین سال‌های آغاز کاوش‌های فضایی در دهه‌ی ۱۹۳۰ عملا کامپیوتری نبود تا در محاسبات از آن‌ها استفاده شود و کامپیوترهایی که در سال‌های بعدی توسعه داده شد، بسیار بزرگ و در ابعاد یک اتاق بودند و در مقایسه با قدرت محاسباتی انسان‌ها، بسیار ضعیف‌تر بودند.
پس سفرهای فضایی در این زمان چگونه امکان‌پذیر بود؟
محاسبات پیچیده‌ی مربوط به مسیر حرکت راکت‌های فضایی چگونه انجام میشد؟
محاسبات کاوش‌های فضایی مانند سفر به ماه در این زمان، توسط تیمی در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا صورت می‌گرفت که به عنوان تیم کامپیوترهای انسانی یا human computers از آن‌ها یاد می‌شود. جالب اینجاست که بیشتر اعضای تیم کامپیوتر انسانی را، زنان تشکیل می‌دادند. زنانی که تحصیل‌کرده‌ی رشته‌ی ریاضیات بودند یا قدرت محاسباتی قوی داشتند. در این زمان، از کامپیوترها تنها در برخی محاسبات کمک گرفته میشد که سرعت این تیم افزایش یابد. اما نقش اصلی را مغز این انسان‌ها ایفا میکرد.
شاید بپرسید که با توسعه‌ی کامپیوترها چه بر سر این تیم آمد؟
با آمدن کامپیوترهای پیشرفته‌تر، بیشتر اعضای این تیم به نخستین برنامه‌نویسان ناسا و البته جهان تبدیل شدند.