آیا تا به حال به این موضوع دقت کرده‌اید که تمامی تصاویری که از فضای خارجی داریم، همچون شب تاریک است؟
چرا با وجود اینکه تمامی ماموریت‌های آپولو در طول روز (روز ماه) صورت گرفت، در تمامی تصاویری که فضانوردان از سطح ماه ثبت کردند، آسمان ماه همواره مانند آسمان شب، تاریک است؟
عجیب‌تر اینکه آسمان هریک از سیارات منظومه‌ی شمسی نیز رنگ متفاوتی دارد. در حالیکه آسمان زمین در طول روز آبی‌ست، آسمان عطارد مانند آسمان ماه تاریک، آسمان زهره نارنجی، آسمان مریخ قرمز، در مشتری آبی کمرنگ، در زحل زرد، در اورانوس فیروزه‌ای و آسمان نپتون آبی است. در واقع علت رنگ‌های متفاوت آسمان، پراکنش نور در اثر برخورد با مولکول‌های موجود در اتمسفر است. در فضای خارج از اتمسفر سیارات، تعداد مولکول‌ها بسیار کم است و نور بازتاب نمی‌شود. در مورد ماه و عطارد، به علت رقیق بودن اتمسفر، پراکنش نور بسیار ضعیف است و علت تاریک بودن آسمان این دو جرم آسمانی نیز همین موضوع است. اما تفاوت رنگ آسمان سیارات با یکدیگر، ناشی از تفاوت در نوع مولکول‌های موجود در اتمسفر سیارات و همچنین زاویه‌ی برخورد نور خورشید است. ما می‌دانیم که نور سفید، ترکیبی از رنگ‌هایی با طول موج‌های مختلف است که در صورت عبور آن از یک منشور، می‌توانیم این نورها را ببینیم.
زمانی که نور سفید خورشید وارد اتمسفر زمین می‌شود، نورهای با طول موج بلندتر مانند قرمز، زرد و سبز، به راحتی از اتمسفر عبور می‌کنند و به چشم ما می‌رسند. اما طول موج نورهای آبی و بنفش کوتاه‌تر بوده و به قدری‌ست که با مولکول‌های نیتروژن و اکسیژن موجود در اتمسفر برخورد کنند. بدین شکل این نورها از بقیه‌ی نورهای تشکیل دهنده‌ی نور سفید جدا شده و در جهت‌های گوناگون پراکنده می‌شوند. در نتیجه ما آسمان را به رنگ آبی می‌بینیم.