اگر کسی تکامل طبیعی را باور نمی‌کند و فکر می‌کند آسمان دهن باز کرده و ما دو تا سیب خورده‌ایم و بعد یکهو از آسمان افتاده‌ایم پایین، از او بخواهید که دستش را بگذارد روی ماتحتش تا بفهمد قضیه چیست. البته قصد توهین به این افراد را ندارم، بلکه یک موضوع علمی را عرض می‌کنم. چرا که اگر فرد دستش را بگذارد روی ماتحتش، استخوانی را در انتهای ستون فقرات لمس می‌کند که شبیه یک دم بسیار بسیار کوتاه است. این دم بسیار کوتاه استخوان دنبالچه نام دارد و میراثی‌ست که ما از اجداد دُمدارمان به ارث برده ایم.
زمانی اجداد ما مثل پسرعموهای میمونشان دم داشتند و دمشان اینقدر کوتاه نشده بود و تکامل دمشان را نچیده بود. البته خوب شد که دممان را از دست دادیم. وگرنه الان نمی‌دانستیم این دم را بدیم توی شلوار یا از پشت شلوارمان می‌افتاد بیرون. یا مثلا باید دور دممان کروات می‌انداختیم یا آن را دور خودمان می‌پیچیدیم یا مثلا در تابستان آن را بیرون می‌انداختیم و در زمستان مثل دستکش، دُمکش می‌پوشیدیم که دممان یخ نزند. احتمالا آنموقع هم عده‌ای کم عقل پیدا می‌شدند که بگویند زن باید دمش را بپوشاند و کسی نباید در جامعه دمش را ببیند. چون معلوم بودن دم زن، مردان را تحریک می‌کند و با از بین بردن بنیان خانواده، جامعه را به خطر می‌اندازد. اما مرد‌ها می‌توانستند با پوشیدن آستین کوتاه، حداقل نصف دم را بیرون بیندازند. نباید فکر کنیم که اگر آدم دم می‌داشت این دم داشتن ذره‌ای از حماقت عده‌ای بی‌خرد کم می‌کرد. اینطور پوشاندن بدن همینقدر مسخره است که پوشاندن دم خنده دار و طنز است.
اما از بحث خودمان دور نشویم، اگر آن فرد هنوز فکر می‌کند که این استخوان دنبالچه ربطی به دم ما ندارد و یک استخوان الکی‌ست، تصاویر جنین انسان را به او نشان بدهید. جنین انسان در فاصله‌ی ۵ هفتگی تا ۷ هفتگی دارای دم است و بعد با رشد جنین، در هفته‌ی هشتم این دم کم کم کوتاه شده و در نهایت ناپدید می‌شود و تنها باقیمانده‌ی آن همین استخوان است.
اما چرا ما در طول تکاملمان، این دممان را از دست دادیم؟
این دم که خیلی فایده دارد. اگر دم داشتیم می‌توانستیم وقتی در حال افتادن بودیم، دم را جایی بند کنیم و نیفتیم. یا می‌توانستیم موقع خداحافظی برای هم دم تکان دهیم یا حداقل می‌توانستیم پشه و مگس را با دم از خودمان دور کنیم. اما ما حدود ۲۵ میلیون سال قبل، دممان را از دست دادیم. ما هنوز دقیقا نمی‌دانیم چرا چنین اتفاقی افتاده است.
بعضی دانشمندان بر این باورند که از دست دادن دم به خاطر این بوده که ما بتوانیم روی دو پا راه برویم. اما شواهد محکمی برای این نظریه وجود ندارد. البته دانشمندان به تازگی مکانیزم ژنتیکی از بین رفتن دم را کشف کرده اند. این موضوع احتمالا بتواند به ما در درک علت بی‌دم شدنمان کمک کنم. مثلا دانشمندان می‌توانند عملکردهای ژن‌های مشابه را بیابند و از طریق مقایسه به دلیل این موضوع پی ببرند. البته دوست ندارم که با تغییر این ژن دوباره دم برای آیندگان بگذارند، چون هوا برای دم داشتن زیادی سرد است.
– اَبا اِباد