شعر می‌گویم نمی‌شنوی آواز می‌خوانم می‌گریزی به ستاره اشاره می‌کنم و تو به انگشتم می‌نگری فکر تو کوتاه است و صدایت بلند وه که از تو چه می‌خواهم تویی که چشمانت رقص ابرها را نمی‌بیند تویی که دستانت از لطافت آب هیچ نمی‌داند تویی که هیچ ایمان نمی‌آوری به معجزه‌ی حبه‌ای توت که جان می‌بخشد …
زخم‌هایم را دوست دارم این زخم‌ها هریک تاریخ است سرگذشت است ردپای انسانی‌ست این زخم‌ها هریک داستانی‌ست داستان شب‌های دراز که به دستان صبح کشته شدند دوست من این زخم‌ها یادگاری‌ست ماندگارترین یادگاری‌ها مثل یاد مادربزرگ‌ها این زخم‌ها خاطره‌ست سری‌ترین خاطرات آن‌ها که تنها برادر به خواهر می‌تواند گفتن این زخم‌ها خود، زندگی‌ست زخم‌های من …
امروز هوا خوب است همچون روزهای قبل همچون ماه‌های پیش مانند سال های گذشته کمی آفتاب اندکی باد گهگداری تکه ابری آسمان را تیره می‌کند و باز باد آسمان را از چنگ ابرهای تیره رها می‌کند امسال زمین سبز است سبزتر از سبز سبزتر از قبل سبزتر از هرسال امسال خورشید سرخ است سرخ‌تر از …
مدتی قبل دوستی از من پرسید که چه چیزی تا به حال بیشتر از هرچیز دیگر، باعث شگفتی تو شده است؟ او با توجه به شناختی که از من داشت انتظار داشت که در پاسخ، مساله‌ای از فیزیک کوانتوم یا نظریه‌ای در اخترفیزیک یا موضوع علمی دیگری را مطرح کنم، اما پاسخ من این بود: …
مرا به آن شب ببر من تاریکی را دوست دارم خنجرت را در قلبم فرو کن من مرگ را دوست دارم مرا به خود باز مگردان با تو بودن را دوست دارم من زمان را من مکان را من این تناقض را این سخت آسان را این زندگی را با تو دوست دارم ساعت‌ها در …
یک روز این خاطرات خفه ام خواهد کرد این سیاه و سفیدها این ابرهای روشن در آسمان تیره آن نگهبانی که آنجا پشت میله‌ها نشسته و از این مخروبه محافظت می‌کند و آن آخرین تک چراغ که در این تاریکی شب و روز می‌درخشد و اتاقی را روشن می‌کند یک روز خفه‌ام می‌کند این حجم …
دیشب باز به خوابم آمد آن ماهی کوچک آبی که با هیاهوی برکه اقیانوس را از یاد برده بود و مشتی سنگ ریزه برای او چون صدف می‌نمود و خواب خرچنگ‌ها چه اندوهبار برای او معنی آزادی بود و آب این برکه‌ی دور از یاد او برده بود پاکی اقیانوس را و صدای غمگین وزغ‌ها …
چشمان تو کتاب است چشمان تو شعر بیت اول را بگو تا دیوانی بسرایم از برای بادها پر از فال‌ها و رازها آنگاه که فالی بگیرم دیوانه‌ای خواهم شد که در باد می‌دود و بوسه درو می‌کند لطفا کمی نزدیک‌تر بیا تا بوی این اشعار بر تنم بنشیند و با هر پلک زدنت شعری نو …
من اینک اما از برای تو می‌نویسم تو ای آشنای هزار ساله که با جادوی دستانت زمان را به دست گرفته‌ای و این من سی ساله گویی هزاران هزار سال است در پی تو آمده ام تا با تو خبر گویم از آمدن بهار از صدای جنبش مورچه‌گان از آن صنوبران که آرام ایستاده‌اند از …
آنگاه که درختی شکوفه دهد غنچه‌ای باز شود پرنده‌ای شاخ و برگی از برای ساختن لانه‌ای برگیرد و صدای شادی کودکان و نغمه‌های زنان و فریاد و غریو نویددهندگان از بهاری دوباره خبر دهد دوباره بیدار خواهیم شد و وزش اولین باد بهاری چین و چروک‌های زمستان سخت را باز از چهره‌ی پدر خواهد زدود …