راستش من آزادی فکری فیلسوفان را به شدت‌ می‌پسندم. وقتی به ایده‌های فلسفی در طول تاریخ می‌نگریم، گاهی اوقات بسیار باعث تعجب است که آن‌ها به چه مسائل و نکات ریزی توجه کرده‌اند. حتی بسیاری از شاخه‌های علمی نیز در‌

ما همینکه دست از سر طبیعت برداریم، طبیعت خودش خودش را ترمیم می‌کند. کافی‌ست ما در کار طبیعت دخالت نکنیم و دست‌ نبریم. مثلا اگر این دایه‌های مهربان‌تر از مادر ایران، از غذا دادن به سگ و گربه‌ها‌ دست بردارند،

در صحنه‌ای از فیلم بی‌نظیر “جایی برای پیرمردها نیست” محصول سال ۲۰۰۷ به کارگردانی جوئل و اتان کوئن، وقتی قاتل خونسرد و بی‌احساس فیلم انتون چیگور وارد یک پمپ بنزین شده است، می‌خواهد پیرمرد صاحب پمپ بنزین را براساس شانس

با هم قرار گذاشته ایم که هر چند مدت در بعد از ظهر، یک زمان چای و گفتگو (Tea Time) داشته باشیم و درباره‌ی کشورمان برای یکدیگر توضیح دهیم. او راجع به آلمان و غرب اروپا صحبت می‌کند و من

شنیده‌اید می‌گویند آدم نباید فقط جلوی پایش را ببیند؟ منظورشان این است که آدم باید حواسش به آینده هم باشد و تصمیماتش را با لحاظ کردن آینده اتخاذ کند. یک عده هم می‌گویند آدم باید در لحظه زندگی کند و

در سال ۱۹۳۷، ریاضیدان و فیزیکدان بزرگ بریتانیایی، پل دیراک سوال مهمی را مقابل فیزیکدانان قرار داد که هنوز هم ذهن همه را به خود مشغول کرده و کسی پاسخی برای آن ارائه نداده است. پل دیراک پرسید که ما